မစၥတာရာ(ရ္)ဟင္ ေၾကာင္႕ မာ(ရ္)နတ္ဆိုးရဲ႕အေဖျဖစ္သြားခဲ႕တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္

ေခါင္းစဥ္ျမင္လိုက္လို႕ တစ္မ်ဳိးမထင္လိုက္ပါနဲ႕၊ ဇာတ္လမ္းက ဒီလို . . ဗ်။

ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ႕တဲ႕မႏၲေလးအိမ္ရဲ႕ တစ္အိမ္ေက်ာ္မွာ ဦးရာ(ရ္)ဟင္ (ေခၚ) ဦးခင္၀င္း ဆိုတဲ႕ ကုလားအဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႕ေျမးေတြ အားလံုးလိုလိုက ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ သူတို႕က အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ မြတ္စလင္လူမ်ဳိးေတြေပါ႕။ အရမ္းကို ညီကိုရင္းသဖြယ္ ခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။ သူတို႕အဖိုးကို တစ္ခ်ဳိ႕အေခၚကေတာ့ ‘‘ဦးရာ(ရ္)ဟင္’’၊ ရပ္ကြက္ထဲက အမ်ားစုေခၚတာက ‘‘ဦးခင္၀င္း’’၊ သူတို႕မိသားစု၀င္ေတြ အေခၚက်ေတာ့ ‘‘နာနား’’ (အဓိပၸာယ္ ကေတာ့ ‘‘အဖိုး’’ ေပါ႕)။ အဖိုးႀကီးက ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကုလားဆိုလို႕ သူတို႕အိမ္တစ္အိမ္ထဲပဲ ရွိတာ။ အားလံုးက တရုတ္ နဲ႕ ျမန္မာေတြ။ ရပ္ကြက္ကလူေတြ ဖဲရုိက္ၾကလို႕ (သတိေပးခ်က္။ ။ ရဲစခန္းေတာ႕သြားမတိုင္လိုက္ပါနဲ႕ဗ်ာ) ကုလားဖဲေတာင္းရင္ ‘‘ခင္၀င္း ကြ’’ သို႕တည္းမဟုတ္ ကုလားဖဲဆြဲမိလို႕ေသရင္လည္း ‘‘ဟာ . . . ဒီ ခင္၀င္း တက္လို႕ ေသၿပီ’’ လို႕ေအာ္ၾကဟစ္ၾကတာက မရုိးေတာ႕ပါ။

ဒါေပမဲ႕ အဖိုးႀကီးကတစ္မ်ဳိးဗ် . . . . . ဂ်စ္တီး ဂ်စ္ကန္္ႀကီး (မွတ္ခ်က္။ ။‘‘သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ေရ ေဆာရီးကြာ’’ မင္းတို႕အဖိုးအေၾကာင္းကို အင္တာနက္ေပၚမွာေတာင္ အတင္းေျပာရတဲ႕အဆင္႕ေရာက္သြားလို႕)
အသက္ႀကီးလို႕ သူ႕ရုပ္ရွင္လုပ္ငန္းကေန အနားယူကတည္းက အိမ္ေပါက္၀မွာ တုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ထိုင္ၿပီးေငးတယ္။ မ်က္လံုးလည္း သိပ္မေကာင္းရွာလို႕ ပါ၀ါထူတဲ႕ပုလင္းဖင္ မ်က္မွန္ႀကီးတပ္၊ အိမ္လာသမွ် လူတိုင္းကို သူ႕တုတ္ေကာက္နဲ႕တားၿပီး ‘‘ကြန္(န) ဟဲ(ရ)’’ (Kon Hai) အဓိပၸာယ္က ‘‘ဘယ္သူ လဲ’’ ‘‘ဘယ္၀ါ လဲ’’ ေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ တတ္သမွ် မွတ္သမွ်ထဲက ‘‘အက္(ဖ)ရွာရပ္(ဖ) ကား (ရ္) ဒို႕(စ)’’ အဓိပၸာယ္က ‘‘ကြ်န္ေတာ္ အက္(ဖ)ရွာရပ္(ဖ) ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းပါ’’ အက္(ဖ)ရွာရပ္(ဖ) ဆိုတာက သူ႕ရဲ႕ေျမး၊ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း။ ဂြဂ်တာက ၂၅ႏွစ္ေလာက္လံုးလံုး ကေလးဘ၀ထဲက စားအိမ္ေသာက္အိမ္လိုေနလာခဲ႕တာေတာင္ သြားတိုင္း တုတ္နဲ႕တား အေမးခံခဲ႕ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ မေျဖပဲ ၀င္ရင္ ေနာက္ကေန တုပ္နဲ႕လွမ္းတို႕တယ္၊ လွမ္းရုိက္တယ္။ အေတာ္ဆိုးတဲ႕အဖိုးႀကီးဗ်။ တစ္ရက္ စာေမးပြဲကိစၥနဲ႕ အေရးတႀကီးမို႕ အေျပးအလႊားသြားမိတာ အဖိုးႀကီးက တုတ္ေကာက္နဲ႕ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕လွမ္းတားလိုက္တာကို ႀကံဳလိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ လူလည္း ဒူး နဲ႕ တံေတာင္ကြဲမတတ္ ေမွာက္ခံုလဲပါေလေရာ။ ေဒါသကေတာ႕ နဘံမိုးယံ သို႕ေရာက္ခဲ႕ရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိရက္မ်ားက ေထာ႕နဲ႕ ေထာ႕နဲ႕ နဲ႕ ရုံးသြား၊ ေက်ာင္းတက္ ေနခဲ႕ရေသးတယ္။

ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ႕ သူတို႕အိမ္အသြား အဖိုးႀကီးက အေပါက္၀ကေန သိေတာ္မူၾကတဲ႕အတိုင္း ‘‘ကြန္(န) ဟဲ(ရ)’’ ေပါ႕။ ဒီကေကာင္ကလည္း ဘယ္ရမလ၊ဲ သိသမွ် မွတ္သမွ်ထဲမွ ေလသံပါပါ အသံမာမာနဲ႕ ‘‘ရွိက္သန္း(ဒ) ကား(ရ္) ဘာ့(စ)" အဓိပၸာယ္က ‘‘ငါ သရဲ၊မေကာင္းဆိုး၀ါး မာ(ရ္)နတ္ရဲ႕ အေဖကြ’’။ အနီးအနားမွာရွိတဲ႕ သူ႕သမီးအႀကီးနဲ႕ သူ႕ေျမးအႀကီးကေတာ႕ ‘‘ကိုတုိးကေတာ႕ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ’’ ဆိုၿပီး ရယ္ေနေတာ႕တာပါပဲ။ ေကာင္းပါသည္၊ အလြန္ေကာင္းပါသည္၊ အလြန္႕အလြန္ေကာင္းတဲ႕ အေျဖပါ။ စကားလံုးအမုိက္စားသံုးၿပီး ေျဖလိုက္ပံုကို ေၾကာက္သြားလားေတာ႕မသိ အဖိုးႀကီးလည္း အဲဒီေန႕ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္႕ကို ျမင္တိုင္း ဘာကိုမွ မေမးေတာ႕၊ ျပဴးတိျပဴးေၾကာင္နဲ႕သာ ၾကည္႕ေနပါေတာ႕တယ္။ သူတို႕အိမ္က လူေတြကေတာ႕ ‘‘ငါ႕တို႕အဖိုးေၾကာင္႕ မင္းလည္း ရွိက္သန္း(ဒ) (သရဲ၊မေကာင္းဆိုး၀ါး မာ(ရ္) နတ္) ရဲ႕ အေဖ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ’’ လုိ႕ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာခဲ႕ၾကပါတယ္။

ဟုိတေလာတုန္းကေတာ႕ အဖိုးႀကီး ဆံုးသြားေၾကာင္းသတင္းရလိုက္ပါတယ္။ ဒီစာေရးေနရင္းေတာ႕ ‘‘ေကာင္းရာသုကတိဘံုေရာက္ပါေစ’’ လို႕ ဗုဒၶဘာသာလိုဆုေတာင္းမိပါတယ္။ သူတို႕ အစၥလာမ္ဘာသာလိုကေတာ့ ‘‘စလမ္ အလိုင္ကြန္း’’ (Salam Alaikum) ‘‘အလႅာ႕ အလိုေတာ္ အတိုင္းပါပဲ’’ လို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္တာပါပဲ။

ကိုတိုး