မမွန္းပါနဲ႕ မိမုန္းရယ္
၁၉၉၆ခုႏွစ္ရဲ႕ ေဆာင္းေပါက္ခါစ တစ္ရက္မွာပါ . . . . .
မႏၱေလးတကၠသိုလ္ မိန္းေဆာင္ (Main Building) ရဲ႕ေလွကားတစ္ေတြမွာ ပထမႏွစ္ အသစ္စက္စက္ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနၾကရင္း မိန္းကေလး လွလွေလးေတြကို ငမ္း ေနၾကတာေတာ႕ အမွန္ရယ္ပါ။
ထိုအခ်ိန္ပ်ာပ်ာသလဲ ေရာက္လာတာက ပဲပင္ေပါက္လက္ေရး ပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္။ ထိုပဲပင္ေပါက္ လက္ေရးပိုင္ရွင္ ေတာင္ေပၚသားသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စကားအဆိုအရ သူအသည္းအသန္ လိုက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို စိတ္ဆိုးေအာင္ ဘာေတြသြား လုပ္လာမွန္းမသိ၊ သူေရးထားတဲ႕ ေတာင္းပန္စာကို ကၽြန္ေတာ္က လက္ေရးလွလွနဲ႕ ျပန္ကူးေပးရန္ လာၿပီးအကူအညီ လာေတာင္းတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ႕ေကာင္က ဒါမ်ဳိးဆိုရင္ ကူညီခ်င္တာက ေရွ႕ဆံုးက။ ေက်ာင္းမွာတုန္းက မိန္းမေခ်ာေလးေတြရဲ႕ ပန္းခ်ီပံုတူဆြဲရန္၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြအတြက္ ရုပ္ပံုမ်ားေရးဆြဲရမည္ ဆိုလွ်င္ ဒီကေကာင္က အခမဲ႕ အိပ္စိုက္ကူညီရန္၀န္မေလးသူ။ ဒါနဲ႕ဘဲ ေက်ာင္းထဲက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕သြားထိုင္ရင္း သူေရးထားတဲ႕ စာေလး သံုး ေလးေၾကာင္း ကို ရည္းစားစာ ေရးလွ်င္ သံုးတဲ႕ စာရြက္လွလွေလးေပၚမွာ ကူးေပးလိုက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေတာင္ေပၚသားလည္း ေပ်ာ္ၿပီး သူစားထားတဲ႕မုန္႕ဖိုးေတာင္ မရွင္း ‘‘ငါ စာ သြားေပးလုိက္အုံးမယ္လို႕’’ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ ထေျပးေလေရာ။
ေနာက္တစ္ေန႕ ေက်ာင္းခန္းေရွ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စကားေျပာေနတုန္း ေကာင္မေလးတစ္သိုက္ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီထဲမွ စာေပးခဲ႕ရတဲ႕ အႏွီေကာင္မေလးက ေတာင္ေပၚသားကို လြယ္အိပ္နဲ႕ပစ္ေပါက္ၿပီး ‘‘နင္လို အေကာင္မ်ဳိးကို ငါက ဘာကိစၥနဲ႕ မွန္းရ မွာလဲ xxxxxxxxxxxxx’’ လို႕ေအာ္ေရာ၊ ၿပီးေတာ႕ဘာစကားေတြမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ မရပ္မနား ေတာင္ေပၚသားကို ေျပာဆုိၿပီး သူေပးခဲ႕တဲ႕စာနဲ႕ မ်က္ႏွာကို ပစ္ေပါက္သြားေလေရာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးနဲ႕ တစ္ျခားေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ႕ ပါးစပ္ေဟာင္းသားနဲ႕ ‘‘ဘာလဲ ဟ’’ ေပါ႕။ သူငယ္ခ်င္း မ်က္ႏွာကေတာ႕ ရဲေတာက္၍ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနရွာပါတယ္။
မေနႏိုင္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က လံုးေထြးေနတဲ႕စာေလးကို ၿဖီၿပီး အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဖတ္မိတယ္။ စာက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေရး အတိုင္းပါပဲ။ ရုတ္တရက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ‘‘ေသေဟ႕ ေသေသ’’ ‘‘ေဟ႕ေကာင္ မင္း (မုန္း) ကိုေပါင္းတာ (မွန္း) ျဖစ္ေနၿပီကြ’’ ဟုတ္ပါသည္ (တစ္ ေခါင္း ငွင္) အစား (ဟတ္ ထိုး) မ်ားႏွင့္ေပါင္းမိ၍ စာမွာ ‘‘နင္ ငါ့ကို မွန္းေနလား၊ နင္ ငါ့ကို မွန္း ေနတယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္၊ ငါ့ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြအားလံုးကလည္း နင္ မွန္းလည္း မွန္းေလာက္စရာပါပဲလို႕ ငါသိေနၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ႕ နင္ငါ႕ကိုေနာက္ထပ္ၿပီးမမွန္း ဖို႕ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္’’ ဟူ၍ ျဖစ္သြားတယ္။ ‘‘ေသကြာ’’ ဆိုတဲ႕ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ ‘‘ငါ စာလံုးေပါင္းမွားသြားလို႕ ငါ႕ကိုခြင္႕လႊတ္ပါကြာ’’လို႕ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ သူက ‘‘ရပါတယ္’’ လို႕ ငိုသံပါၾကီးနဲ႕ ေျဖလုိက္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ စာထဲမွာ အဲဒီေကာင္မေလးနာမည္ကို စာထိပ္မွာရယ္ ေတာင္ေပၚသား နာမည္ကို စာရဲ႕ေအာက္မွာရယ္ ကလြဲလို႕၊ စာရဲ႕ အဓိပၸာယ္အရင္းက ရွင္းပါတယ္ . . . . . ‘‘နင္ ငါ့ကို မုန္းေနလား၊ နင္ငါ့ကို မုန္းေနတယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္၊ ငါ့ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြအားလံုးကလည္း နင္ မုန္းလည္း မုန္းေလာက္စရာပါပဲလို႕ ငါသိေနၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ႕ နင္ငါ့ကိုေနာက္ထပ္ၿပီးမမုန္း ဖို႕ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္္’’ ဆိုတာပါပဲ။ သူေရးခိုင္းလို႕ သာေရးေပးလိုက္ရပါတယ္ သူနဲ႕ အဲဒီေကာင္မေလး အေၾကာင္း၊ သူ႕နဲ႕ဘာျပႆနာေတြ ျဖစ္ခဲ႕သလဲ ဆိုတာကိုလည္း အဲဒီတုန္းက မသိရိုးအမွန္ပါ။ ေနာက္ ေမးၾကည္႕ေတာ႕မွာ စေတြ႕လို႕ ရည္းစားစကား လုိက္ေျပာရုံ အဆင့္သာ လို႕သိလုိက္ရေတာ႕တာပါပဲ။ စာေရးတုန္း ေဘးမွာရွိခဲ႕တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက စပ္စပ္စုစု စာကို၀င္ဖတ္ၿပီး သူထသြားေတာ႕ ‘‘ဒီေကာင္ ေတာင္ေပၚသား ရည္စားစာေပးတာ ျပတ္တယ္ကြ၊ ေကာင္မေလး ဖတ္ခ်င္ေအာင္ ကဗ်ာေလးေတာင္ ထည္႕မေရးဘူးလို႕’’ ဟာသေလးေတာင္ ေႏွာလိုက္ပါေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႕အတြက္ အႏွီေကာင္မေလးဆီသြားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္မွ ကုန္စင္ ေျပာျပခဲ႕ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႕ အေျပာၾကီးတဲ႕ေရႊမင္းသမီးက မာနေတြအျပတ္ၾကီး ျပေနေလရဲ႕။ ၾကီးလည္းၾကီးခ်င္စရာ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ သူ႕ကိုလိုက္တဲ႕ ဘဲေတြ ငနဲေတြက တစီတတန္း၊ တို႕ေတာင္ေပၚသားလည္း အပါေပါ့ သူ႕ကိုယ္သူ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးမ်ား မွတ္ေနတာလားမသိ သို႕တည္းမဟုတ္ ရုပ္ရွင္ရုိက္ကြင္းတစ္ခုတြင္ သရုပ္ေဆာင္ေနတယ္လို႕ ထင္ေနသလားေတာ့ မသိရိုးအမွန္ပါ၊ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႕ ေဒါသအမ်ဳိးမ်ဳိးကိုထြက္ေနတဲ့ အမူအရာေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ျပေနေတာ့တာပါပဲ။ မ်က္ႏွာကို ရွဳံမဲ့၍ ႏွဳတ္ခမ္းစူ ႏွဳတ္ခမ္းျပတ္မတတ္ ကိုက္ျပေနေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ‘‘ရွင္တို႕အခုထြက္သြား၊ အခုထြက္မသြားရင္ ပါခ်ဳပ္နဲ႕ သြားတုိင္မယ္’’ ဆိုေတာ့မွ လက္ေလွ်ာ့လို္က္ ရပါေတာ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ စစေနာက္ေနာက္နဲ႕ ‘‘မင္းေတာ့ ဒါ သီးသန္႕ ဇာတ္လမ္းေတာ့လုပ္ခ်လိုက္ၿပီ’’ လို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ‘‘နင္ ဒါေတာ္ေသးတယ္ ငါဆိုရင္ေတာ့ ပါးက်ဳိးေအာင္ရုိက္မယ္’’ လို႕ ဆိုေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီတုန္းက စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္ခဲ႕ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ႕ ‘‘ေခါက္ထားလိုက္ပါ သူ႕ကိစၥ သူ႕ဘာသာ ရွင္းလိမ္႕မယ္၊ မင္းဘာမွ စိတ္ညစ္မေနနဲ႕လို႕’’ဆိုပါတယ္။ ညေနဖက္ အမႀကီးေတြအေဆာင္ကို သြားလည္ေတာ့ (ကၽြန္ေတာ္တို႕အေခၚ အစ္မႀကီးေတြေပါ့၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႕က 4th year ေက်ာင္းသူႀကီးေတြပါ။) သူတုိ႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ကို ‘‘ငါ့ေမာင္တို႕ရယ္ အသစ္ကေလးေတြမို႕လို႕ ဒါေလာက္အကဲပိုျပေနတာပါ’’ လို႕ ႏွစ္သိမ့္ရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာေတာ႕ စာလံုးေပါင္း မွားေပါင္းမိတာကလြဲလို႕ တျခားဘာစိတ္ကူးမွ မရွိခဲ႕ပါ။ ေနာက္ရက္မ်ားမွာေတာ႕ ေတာင္ေပၚသားလည္း ကၽြန္ေတာ္႕အေပၚအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမွဳ႕နဲ႕ အၿပံဳးအရယ္ကုိပါ တစ္၀က္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တာကုိေတာ့ သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေက်ာင္းပိတ္လို႕ သူတို႕ေတြလည္း နယ္ေတြကို အသီးသီး ျပန္သြားၾကပါတယ္။
ေနာက္ လအတန္ၾကာေတာ့ အိမ္နားက ေခါက္ဆြဲဆိုင္ အသြား အေနာက္ကေန နာမည္ေခၚသံၾကားလို႕ လွည္႕ ၾကည္႕ေတာ့ ေတာင္ေပၚသား၊ ဆုိင္ကယ္ေနာက္ကေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ထင္တဲ႕အတုိင္းပါပဲ သူ႕ရည္းစားလို႕ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္္သြားထိုင္ၿပီး ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေတြကို နာရီ အေတာ္ၾကာ တ၀ႀကီးထိုင္ေျပာၾကတယ္။ သူ႕ကို ‘‘မိမုန္းနဲ႕ေရာေတြ႕ေသးလားလို႕’’ ေမးေတာ႕ ‘‘ေတာ္ပါေတာ႕’’လို႕ ရယ္ၿပီးေျပာပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ႕ မိမုန္းတစ္ေယာက္ နယ္မွာ လင္ရ . . . . . အဲေလ . . . . . အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္လို႕ ေက်ာင္းက စကား၀ုိင္းတစ္ခုက ၾကားရပါတယ္။
ႏွဳတ္တစ္ရာ စာတစ္လံုး ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကုိလည္း ဆိုလိုႏုိင္ပါတယ္။ ယခုထက္ထိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ စာလံုးေပါင္းမွားၿမဲ မွားေနဆဲပါပဲ။ ကေလးေက်ာင္းသားဘ၀ကေတာ႕ ဆရာမေတြက "နင္ ရွန္းလို႕" ဆုမရတာလို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ ရံုးမွာလည္း တစ္ခါတစ္ေလ စာလံုးေပါင္းမွားမိလို႕ လူႀကီးေတြရဲ႕ သတိေပးျခင္းကို ခံခဲ႕ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႕ လုပ္ရပ္တုိင္းမွာက ကၽြန္ပ်ဴတာလို Undo ႏွိပ္၍ ေနာက္ျပန္သြားလို႕ မရပါ။ မမွားတာပဲေကာင္းပါတယ္။
ဒီေလာက္ပါပဲ။ ယခုဆိုရင္ေတာ႕ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးက ၁၀ ႏွစ္ျပည္႕ေတာ႕မည္။ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ႕ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႕ၾကတဲ႕ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ရယ္ ကိုေတာ႕အၿမဲအမွတ္ရေနဆဲပါ။ ရင္ထဲအသည္းထဲက ခံစားမွဳ႕ေတြကေတာ႕ စာစီကံုးလည္း လက္ရွဳံးရုံသာ ျဖစ္ေပေတာ႕မည္။ ေရးမျပတတ္ေတာ႕ပါ။
ဒီေလာကမွာ ေတာင္းပန္တိုင္းလည္း လြယ္လြယ္နဲ႕ခြင္႕မလႊတ္တတ္ၾကေသာ မိမုန္းေလးမ်ား ႏွင္႕ မိမုန္းႀကီးမ်ားလည္း ဆက္၍ မွန္းႏုိင္ၾကပါေစ . . . . . အဲ . . . . . မုန္းႏုိင္ၾကပါေစ။
ထိုအခ်ိန္ပ်ာပ်ာသလဲ ေရာက္လာတာက ပဲပင္ေပါက္လက္ေရး ပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္။ ထိုပဲပင္ေပါက္ လက္ေရးပိုင္ရွင္ ေတာင္ေပၚသားသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စကားအဆိုအရ သူအသည္းအသန္ လိုက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို စိတ္ဆိုးေအာင္ ဘာေတြသြား လုပ္လာမွန္းမသိ၊ သူေရးထားတဲ႕ ေတာင္းပန္စာကို ကၽြန္ေတာ္က လက္ေရးလွလွနဲ႕ ျပန္ကူးေပးရန္ လာၿပီးအကူအညီ လာေတာင္းတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ႕ေကာင္က ဒါမ်ဳိးဆိုရင္ ကူညီခ်င္တာက ေရွ႕ဆံုးက။ ေက်ာင္းမွာတုန္းက မိန္းမေခ်ာေလးေတြရဲ႕ ပန္းခ်ီပံုတူဆြဲရန္၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြအတြက္ ရုပ္ပံုမ်ားေရးဆြဲရမည္ ဆိုလွ်င္ ဒီကေကာင္က အခမဲ႕ အိပ္စိုက္ကူညီရန္၀န္မေလးသူ။ ဒါနဲ႕ဘဲ ေက်ာင္းထဲက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕သြားထိုင္ရင္း သူေရးထားတဲ႕ စာေလး သံုး ေလးေၾကာင္း ကို ရည္းစားစာ ေရးလွ်င္ သံုးတဲ႕ စာရြက္လွလွေလးေပၚမွာ ကူးေပးလိုက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေတာင္ေပၚသားလည္း ေပ်ာ္ၿပီး သူစားထားတဲ႕မုန္႕ဖိုးေတာင္ မရွင္း ‘‘ငါ စာ သြားေပးလုိက္အုံးမယ္လို႕’’ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ ထေျပးေလေရာ။
ေနာက္တစ္ေန႕ ေက်ာင္းခန္းေရွ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စကားေျပာေနတုန္း ေကာင္မေလးတစ္သိုက္ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီထဲမွ စာေပးခဲ႕ရတဲ႕ အႏွီေကာင္မေလးက ေတာင္ေပၚသားကို လြယ္အိပ္နဲ႕ပစ္ေပါက္ၿပီး ‘‘နင္လို အေကာင္မ်ဳိးကို ငါက ဘာကိစၥနဲ႕ မွန္းရ မွာလဲ xxxxxxxxxxxxx’’ လို႕ေအာ္ေရာ၊ ၿပီးေတာ႕ဘာစကားေတြမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ မရပ္မနား ေတာင္ေပၚသားကို ေျပာဆုိၿပီး သူေပးခဲ႕တဲ႕စာနဲ႕ မ်က္ႏွာကို ပစ္ေပါက္သြားေလေရာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးနဲ႕ တစ္ျခားေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ႕ ပါးစပ္ေဟာင္းသားနဲ႕ ‘‘ဘာလဲ ဟ’’ ေပါ႕။ သူငယ္ခ်င္း မ်က္ႏွာကေတာ႕ ရဲေတာက္၍ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနရွာပါတယ္။
မေနႏိုင္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က လံုးေထြးေနတဲ႕စာေလးကို ၿဖီၿပီး အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဖတ္မိတယ္။ စာက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေရး အတိုင္းပါပဲ။ ရုတ္တရက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ‘‘ေသေဟ႕ ေသေသ’’ ‘‘ေဟ႕ေကာင္ မင္း (မုန္း) ကိုေပါင္းတာ (မွန္း) ျဖစ္ေနၿပီကြ’’ ဟုတ္ပါသည္ (တစ္ ေခါင္း ငွင္) အစား (ဟတ္ ထိုး) မ်ားႏွင့္ေပါင္းမိ၍ စာမွာ ‘‘နင္ ငါ့ကို မွန္းေနလား၊ နင္ ငါ့ကို မွန္း ေနတယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္၊ ငါ့ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြအားလံုးကလည္း နင္ မွန္းလည္း မွန္းေလာက္စရာပါပဲလို႕ ငါသိေနၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ႕ နင္ငါ႕ကိုေနာက္ထပ္ၿပီးမမွန္း ဖို႕ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္’’ ဟူ၍ ျဖစ္သြားတယ္။ ‘‘ေသကြာ’’ ဆိုတဲ႕ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ ‘‘ငါ စာလံုးေပါင္းမွားသြားလို႕ ငါ႕ကိုခြင္႕လႊတ္ပါကြာ’’လို႕ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ သူက ‘‘ရပါတယ္’’ လို႕ ငိုသံပါၾကီးနဲ႕ ေျဖလုိက္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ စာထဲမွာ အဲဒီေကာင္မေလးနာမည္ကို စာထိပ္မွာရယ္ ေတာင္ေပၚသား နာမည္ကို စာရဲ႕ေအာက္မွာရယ္ ကလြဲလို႕၊ စာရဲ႕ အဓိပၸာယ္အရင္းက ရွင္းပါတယ္ . . . . . ‘‘နင္ ငါ့ကို မုန္းေနလား၊ နင္ငါ့ကို မုန္းေနတယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္၊ ငါ့ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြအားလံုးကလည္း နင္ မုန္းလည္း မုန္းေလာက္စရာပါပဲလို႕ ငါသိေနၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ႕ နင္ငါ့ကိုေနာက္ထပ္ၿပီးမမုန္း ဖို႕ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္္’’ ဆိုတာပါပဲ။ သူေရးခိုင္းလို႕ သာေရးေပးလိုက္ရပါတယ္ သူနဲ႕ အဲဒီေကာင္မေလး အေၾကာင္း၊ သူ႕နဲ႕ဘာျပႆနာေတြ ျဖစ္ခဲ႕သလဲ ဆိုတာကိုလည္း အဲဒီတုန္းက မသိရိုးအမွန္ပါ။ ေနာက္ ေမးၾကည္႕ေတာ႕မွာ စေတြ႕လို႕ ရည္းစားစကား လုိက္ေျပာရုံ အဆင့္သာ လို႕သိလုိက္ရေတာ႕တာပါပဲ။ စာေရးတုန္း ေဘးမွာရွိခဲ႕တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက စပ္စပ္စုစု စာကို၀င္ဖတ္ၿပီး သူထသြားေတာ႕ ‘‘ဒီေကာင္ ေတာင္ေပၚသား ရည္စားစာေပးတာ ျပတ္တယ္ကြ၊ ေကာင္မေလး ဖတ္ခ်င္ေအာင္ ကဗ်ာေလးေတာင္ ထည္႕မေရးဘူးလို႕’’ ဟာသေလးေတာင္ ေႏွာလိုက္ပါေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႕အတြက္ အႏွီေကာင္မေလးဆီသြားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္မွ ကုန္စင္ ေျပာျပခဲ႕ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႕ အေျပာၾကီးတဲ႕ေရႊမင္းသမီးက မာနေတြအျပတ္ၾကီး ျပေနေလရဲ႕။ ၾကီးလည္းၾကီးခ်င္စရာ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ သူ႕ကိုလိုက္တဲ႕ ဘဲေတြ ငနဲေတြက တစီတတန္း၊ တို႕ေတာင္ေပၚသားလည္း အပါေပါ့ သူ႕ကိုယ္သူ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးမ်ား မွတ္ေနတာလားမသိ သို႕တည္းမဟုတ္ ရုပ္ရွင္ရုိက္ကြင္းတစ္ခုတြင္ သရုပ္ေဆာင္ေနတယ္လို႕ ထင္ေနသလားေတာ့ မသိရိုးအမွန္ပါ၊ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႕ ေဒါသအမ်ဳိးမ်ဳိးကိုထြက္ေနတဲ့ အမူအရာေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ျပေနေတာ့တာပါပဲ။ မ်က္ႏွာကို ရွဳံမဲ့၍ ႏွဳတ္ခမ္းစူ ႏွဳတ္ခမ္းျပတ္မတတ္ ကိုက္ျပေနေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ‘‘ရွင္တို႕အခုထြက္သြား၊ အခုထြက္မသြားရင္ ပါခ်ဳပ္နဲ႕ သြားတုိင္မယ္’’ ဆိုေတာ့မွ လက္ေလွ်ာ့လို္က္ ရပါေတာ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ စစေနာက္ေနာက္နဲ႕ ‘‘မင္းေတာ့ ဒါ သီးသန္႕ ဇာတ္လမ္းေတာ့လုပ္ခ်လိုက္ၿပီ’’ လို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ‘‘နင္ ဒါေတာ္ေသးတယ္ ငါဆိုရင္ေတာ့ ပါးက်ဳိးေအာင္ရုိက္မယ္’’ လို႕ ဆိုေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီတုန္းက စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္ခဲ႕ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ႕ ‘‘ေခါက္ထားလိုက္ပါ သူ႕ကိစၥ သူ႕ဘာသာ ရွင္းလိမ္႕မယ္၊ မင္းဘာမွ စိတ္ညစ္မေနနဲ႕လို႕’’ဆိုပါတယ္။ ညေနဖက္ အမႀကီးေတြအေဆာင္ကို သြားလည္ေတာ့ (ကၽြန္ေတာ္တို႕အေခၚ အစ္မႀကီးေတြေပါ့၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႕က 4th year ေက်ာင္းသူႀကီးေတြပါ။) သူတုိ႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ကို ‘‘ငါ့ေမာင္တို႕ရယ္ အသစ္ကေလးေတြမို႕လို႕ ဒါေလာက္အကဲပိုျပေနတာပါ’’ လို႕ ႏွစ္သိမ့္ရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာေတာ႕ စာလံုးေပါင္း မွားေပါင္းမိတာကလြဲလို႕ တျခားဘာစိတ္ကူးမွ မရွိခဲ႕ပါ။ ေနာက္ရက္မ်ားမွာေတာ႕ ေတာင္ေပၚသားလည္း ကၽြန္ေတာ္႕အေပၚအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမွဳ႕နဲ႕ အၿပံဳးအရယ္ကုိပါ တစ္၀က္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တာကုိေတာ့ သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေက်ာင္းပိတ္လို႕ သူတို႕ေတြလည္း နယ္ေတြကို အသီးသီး ျပန္သြားၾကပါတယ္။
ေနာက္ လအတန္ၾကာေတာ့ အိမ္နားက ေခါက္ဆြဲဆိုင္ အသြား အေနာက္ကေန နာမည္ေခၚသံၾကားလို႕ လွည္႕ ၾကည္႕ေတာ့ ေတာင္ေပၚသား၊ ဆုိင္ကယ္ေနာက္ကေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ထင္တဲ႕အတုိင္းပါပဲ သူ႕ရည္းစားလို႕ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္္သြားထိုင္ၿပီး ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေတြကို နာရီ အေတာ္ၾကာ တ၀ႀကီးထိုင္ေျပာၾကတယ္။ သူ႕ကို ‘‘မိမုန္းနဲ႕ေရာေတြ႕ေသးလားလို႕’’ ေမးေတာ႕ ‘‘ေတာ္ပါေတာ႕’’လို႕ ရယ္ၿပီးေျပာပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ႕ မိမုန္းတစ္ေယာက္ နယ္မွာ လင္ရ . . . . . အဲေလ . . . . . အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္လို႕ ေက်ာင္းက စကား၀ုိင္းတစ္ခုက ၾကားရပါတယ္။
ႏွဳတ္တစ္ရာ စာတစ္လံုး ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကုိလည္း ဆိုလိုႏုိင္ပါတယ္။ ယခုထက္ထိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ စာလံုးေပါင္းမွားၿမဲ မွားေနဆဲပါပဲ။ ကေလးေက်ာင္းသားဘ၀ကေတာ႕ ဆရာမေတြက "နင္ ရွန္းလို႕" ဆုမရတာလို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ ရံုးမွာလည္း တစ္ခါတစ္ေလ စာလံုးေပါင္းမွားမိလို႕ လူႀကီးေတြရဲ႕ သတိေပးျခင္းကို ခံခဲ႕ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႕ လုပ္ရပ္တုိင္းမွာက ကၽြန္ပ်ဴတာလို Undo ႏွိပ္၍ ေနာက္ျပန္သြားလို႕ မရပါ။ မမွားတာပဲေကာင္းပါတယ္။
ဒီေလာက္ပါပဲ။ ယခုဆိုရင္ေတာ႕ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးက ၁၀ ႏွစ္ျပည္႕ေတာ႕မည္။ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ႕ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႕ၾကတဲ႕ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ရယ္ ကိုေတာ႕အၿမဲအမွတ္ရေနဆဲပါ။ ရင္ထဲအသည္းထဲက ခံစားမွဳ႕ေတြကေတာ႕ စာစီကံုးလည္း လက္ရွဳံးရုံသာ ျဖစ္ေပေတာ႕မည္။ ေရးမျပတတ္ေတာ႕ပါ။
ဒီေလာကမွာ ေတာင္းပန္တိုင္းလည္း လြယ္လြယ္နဲ႕ခြင္႕မလႊတ္တတ္ၾကေသာ မိမုန္းေလးမ်ား ႏွင္႕ မိမုန္းႀကီးမ်ားလည္း ဆက္၍ မွန္းႏုိင္ၾကပါေစ . . . . . အဲ . . . . . မုန္းႏုိင္ၾကပါေစ။
အမွားပါရင္ေတာ႕ ခြင္႕လြတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။
ကိုတိုး
1 comment:
:-))
Post a Comment