ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား (၂)
မွတ္မွတ္ရရ . . . . . ၉တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကေပါ့ ဗ်ာ။ အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးက ညိဳေခ်ာေလး ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြကေတာ့ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ဗ်ာ ... မိန္းကေလးေတြ အိမ္ေရွ႕ျဖတ္တိုင္း ေပါက္ကရေလးဆယ္ထဲမွ တစ္ခုကိုေအာ္ရမွ ထမင္းစားမိန္မည့္သေဘာရွိေလးလားေတာ့ မသိ .. အဲ့ဒီ ေကာင္မေလး အိမ္ေရွ႕ေရာက္ရင္ေတာ့ “အခ်စ္ဆံုးေလး အသည္းေလး ပူတူးတူးေလး” ရဲ႕ေနာက္မွာ သူ႕နာမည္ကိုပါတဲြ ေအာ္ေလ့ရွိတယ္။
မႏၱေလးမွာကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း တစ္ခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ညေနဆိုရင္ မိသားစုလိုက္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ထိုင္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒါကေတာ့ မႏၱေလးရဲ႕ လူေနမွဳ႕ပံုစံလို႕ ေျပာလည္းရမွာပါ။ အဲ .. အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးရဲ႕ မိသားစု အထူးသျဖင့္ သူ႕အေဖ၊ သူ႕အေမ နဲ႕ ဦးေလး ေဒၚေဒၚေလးေတြပါ ညေနဆိုရင္ အိမ္ျပင္ထြက္ထိုင္တတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြက လူအုပ္ေတာင့္သလားမေမးနဲ႕ အသံလည္း ဘာေအာင္ သလဲလို႕ေတာ့ မေမးနဲ႕ေတာ့ ဗ်ာ .. သူတို႕အိမ္ကလူေတြေရွ႕လည္း အဲ့ဒီ အသည္းေလးတို႕ ဘာေလးတို႕ ဆိုၿပီး ေကာင္းမေလးနာမည္နဲ႕ပါ တြဲေအာ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ျဖတ္လာတိုင္း အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးအေဖကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုတ္ၿပီး ေဒါသမီးေတြဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ေပါ့။
တစ္ရက္မွာ . . . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ထဲက တစ္ေယာက္ .. အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးအိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ စက္ဘီးကို မတ္တပ္ရပ္ နင္းတုန္း ခ်ိန္းေခ်ာ္သြားရာ စက္ဘီးေဘာင္နဲ႕ သူ႕( )နဲ႕ ရုိက္ၿပီး ၀ုန္း ကနဲ လဲက်ၿပီး က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ျဖစ္ျခင္းေတာ့ ဘာရယ္လို႕မသိၾကေပမယ့္ ေနာက္လွည္႕ၾကည့္မွ
အဲ့ဒီေကာင္ လမ္းမေပၚမွာ သူ႕ဟာသူကိုင္ၿပီး လူးလွိမ့္ေနေလရဲ႕ ဗ်ာ။ အဲ့ဒီေကာင္မေလး အေဖက ေျပးလာၿပီး တတြတ္တြတ္နဲ႕ ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိ။ ေနာက္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ပါ အံုလာၿပီး သူ႕ကိုျပဳစုေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြကေတာ့ တကယ့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသသူမ်ားလားေတာ့ မသိ .. ခပ္ေ၀းေ၀း လမ္းေဒါင့္ တစ္ေနရာမွ ရပ္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္ ဗ်ာ။ လူေတြက သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ ႏွာႏွပ္ယူေနရပံုရတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ သူ႕ဟာသူကိုင္ၿပီး ကြတကြတနဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲၿပီး စက္ဘီးကိုတြန္းၿပီး ေလွ်ာက္လာပါေတာ့တယ္။ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ဖုန္ေပါတဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕လမ္းမေပၚလူးထားလို႕လားေတာ့မသိ ေပပြေနေလရဲ႕ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နားေရာက္ေတာ့လည္း ၀ိုင္းေမးၾကေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲၿပီး စကားမေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ သူ႕ေ၀ဒနာက ေတာ္ေတာ့္ကို ေၾကမြတဲ့အထိ ခံစားေနရပံုပဲ ဗ်ာ။ (မွတ္ခ်က္။ ။ အဲ့ဒီ ေ၀ဒနာ ဘယ္ေလာက္ထိျပင္းသလဲဆိုတာကို ခံစားဖူးတဲ့ ေယာကၤ်ားေလးမ်ား သာသိပါလိမ့္မယ္။) ေတာ္ေတာ္ေလး .. ၾကာမွ “ေဟ့ေကာင္ မင္းကို ဟို .. အန္ကယ္ႀကီး ဘာေတြလာေအာ္ေနတာလည္းလို႕ေမးေတာ့” သူငယ္ခ်င္း ေျဖလိုက္တာက “မွတ္ၿပီလားကြ .. မွတ္ၿပီလားကြ .. ေအာ္ခ်င္အံုးကြ ငါ့သမီးနာမည္” လို႕ျဖစ္ပါေတာ့တယ္ ဗ်ာ။
မႏၱေလးမွာကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း တစ္ခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ညေနဆိုရင္ မိသားစုလိုက္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ထိုင္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒါကေတာ့ မႏၱေလးရဲ႕ လူေနမွဳ႕ပံုစံလို႕ ေျပာလည္းရမွာပါ။ အဲ .. အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးရဲ႕ မိသားစု အထူးသျဖင့္ သူ႕အေဖ၊ သူ႕အေမ နဲ႕ ဦးေလး ေဒၚေဒၚေလးေတြပါ ညေနဆိုရင္ အိမ္ျပင္ထြက္ထိုင္တတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြက လူအုပ္ေတာင့္သလားမေမးနဲ႕ အသံလည္း ဘာေအာင္ သလဲလို႕ေတာ့ မေမးနဲ႕ေတာ့ ဗ်ာ .. သူတို႕အိမ္ကလူေတြေရွ႕လည္း အဲ့ဒီ အသည္းေလးတို႕ ဘာေလးတို႕ ဆိုၿပီး ေကာင္းမေလးနာမည္နဲ႕ပါ တြဲေအာ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ျဖတ္လာတိုင္း အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးအေဖကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုတ္ၿပီး ေဒါသမီးေတြဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ေပါ့။
တစ္ရက္မွာ . . . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ထဲက တစ္ေယာက္ .. အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးအိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ စက္ဘီးကို မတ္တပ္ရပ္ နင္းတုန္း ခ်ိန္းေခ်ာ္သြားရာ စက္ဘီးေဘာင္နဲ႕ သူ႕( )နဲ႕ ရုိက္ၿပီး ၀ုန္း ကနဲ လဲက်ၿပီး က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ျဖစ္ျခင္းေတာ့ ဘာရယ္လို႕မသိၾကေပမယ့္ ေနာက္လွည္႕ၾကည့္မွ
အဲ့ဒီေကာင္ လမ္းမေပၚမွာ သူ႕ဟာသူကိုင္ၿပီး လူးလွိမ့္ေနေလရဲ႕ ဗ်ာ။ အဲ့ဒီေကာင္မေလး အေဖက ေျပးလာၿပီး တတြတ္တြတ္နဲ႕ ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိ။ ေနာက္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ပါ အံုလာၿပီး သူ႕ကိုျပဳစုေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြကေတာ့ တကယ့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသသူမ်ားလားေတာ့ မသိ .. ခပ္ေ၀းေ၀း လမ္းေဒါင့္ တစ္ေနရာမွ ရပ္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္ ဗ်ာ။ လူေတြက သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ ႏွာႏွပ္ယူေနရပံုရတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ သူ႕ဟာသူကိုင္ၿပီး ကြတကြတနဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲၿပီး စက္ဘီးကိုတြန္းၿပီး ေလွ်ာက္လာပါေတာ့တယ္။ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ဖုန္ေပါတဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕လမ္းမေပၚလူးထားလို႕လားေတာ့မသိ ေပပြေနေလရဲ႕ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နားေရာက္ေတာ့လည္း ၀ိုင္းေမးၾကေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲၿပီး စကားမေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ သူ႕ေ၀ဒနာက ေတာ္ေတာ့္ကို ေၾကမြတဲ့အထိ ခံစားေနရပံုပဲ ဗ်ာ။ (မွတ္ခ်က္။ ။ အဲ့ဒီ ေ၀ဒနာ ဘယ္ေလာက္ထိျပင္းသလဲဆိုတာကို ခံစားဖူးတဲ့ ေယာကၤ်ားေလးမ်ား သာသိပါလိမ့္မယ္။) ေတာ္ေတာ္ေလး .. ၾကာမွ “ေဟ့ေကာင္ မင္းကို ဟို .. အန္ကယ္ႀကီး ဘာေတြလာေအာ္ေနတာလည္းလို႕ေမးေတာ့” သူငယ္ခ်င္း ေျဖလိုက္တာက “မွတ္ၿပီလားကြ .. မွတ္ၿပီလားကြ .. ေအာ္ခ်င္အံုးကြ ငါ့သမီးနာမည္” လို႕ျဖစ္ပါေတာ့တယ္ ဗ်ာ။
ကိုတိုး
4 comments:
ရယ္ရတယ္
i like your blog :)
if it's any consoliation.. ဦးေလး ေခၚခံရေလာက္ေအာင္ ရုပ္မရင့္ပါဘူး...
မိန္းမေတြက ငယ္ခ်င္ၾကလုိ႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ကုိယ့္ထက္သုံးနွစ္ေလာက္ၾကီးတာ သိသိခ်ည္းနဲ႔ အစ္မလုိ႔ ေခၚလုိ႕ စိတ္ေတာင္ေတာင္ထိန္းထားရတယ္၊
oops. wrong spelling
စိတ္ေတာ္ေတာ္ထိန္းထားရတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္တာ
@ nwae
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်။
so funny =))
can't stop laughing =))
Post a Comment