ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား (၄)

ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ား ေျပာတာဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ရိုးသားပြင့္လင္းသလဲဆိုရင္ ..

တစ္ခါသားေပါ့ဗ်ာ ..

ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို မႏၱေလးကဘုရားပြဲတစ္ခုကို ေခၚသြားေလရဲ႕။ ဘုရားပြဲဆိုေတာ့လည္း အၿငိမ့္ပါတာေပါ့။ ဒါနဲ႕ အၿငိမ့္ၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုေတာ့လည္း ရပ္ၾကည့္ရတာေပါ့။ အဲ .. ခဏအၾကာမွာေတာ့ ေရွ႕နားမလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရွမ္းကေလး တစ္ေယာက္ အနားကို အေျခာက္သံုးေလးေယာက္ေလာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ အေျခာက္တို႕ပီပီ လက္သရမ္းေတာ့ .. “နင္နဲ႕ငါ” နာမ္စားသံုးေျပာေလ့ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရွမ္းကေလး ေအာ္လိုက္ပံုက “ေဟ့ေကာင္ .. နင့္မွာလဲ ငါ့လိုဟာမ်ဳိးရွိရဲ႕သားနဲ႕ .. ငါ့ဟာကို ဘာလို႕လာကိုင္ရတာလဲ .. နင့္ဟာ နင္ကိုင္ပါလား” တဲ့ဗ်ာ။ ထိုေအာ္သံေၾကာင့္ .. မၿပံဳးပဲ ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္နဲ႕ ေဘးကၾကားတဲ့သူေတြေပါ့ ဗ်ာ။

ကိုတိုး

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား (၃)

တကၠသိုလ္တက္ခါစ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေပါ့။ ကိုတိုးတို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ ညေနေစာင္းရင္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီနဲ႕ လူပ်ဳိလွည္႕ထြက္ရတာက အေမာသားေပါ့ ဗ်ာ။ လူပ်ဳိလွည္႕တဲ့ ေနရာေတြကလည္းမ်ားမ်ားစားစားရယ္လို႕မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္မေလးအိမ္နား ေ၀႕ကာ၀ိုက္ကာနဲ႕ေပါ့။ ေကာင္မေလးကို မေတြ႕လည္း သူေနတဲ့ တိုက္ကို ၿပံဳးၾကည့္ျပန္လာရံုပဲေပါ့ ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ... သူငယ္ခ်င္းမ်ားသြားရာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္နားက အမ်ဳိးသမီးေဆာင္ေတြလည္းပါသေပါ့။ အေဆာင္က မမတို႕ကေတာ့ ဘာပ်ဴငွာလည္းေတာ့ မေမးလိုက္ပါနဲ႕။ (မွတ္ခ်က္။ ။ပ်ဴငွာၾကမွာေပါ့ ဗ် ... “ေမာင္ေလးတို႕ေရ ... ဟိုနားေလးလိုက္ပို႕ပါဦး” .. “ေကာင္ေလးေရ ... ဒီနားေလးလိုက္ပို႕ပါဦး” ဆိုၿပီး ... ခိုင္းေကာင္းလို႕ေပါ့ ဗ်ာ။) တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း ဘဲေတြ ငနဲေတြ ပိုင္ရွင္ေတြ ရွိပါလွ်က္နဲ႕ “ေမာင္ေလးတို႕ရယ္ မမတို႕မွာေလ မင္းတို႕မလာရင္ ျပင္းလြန္းလို႕” ဆိုၿပီး အျပတ္ကိုခႊ်ဲျပတတ္ၾကတဲ့ မမမင္းသမီးမ်ားလည္း ရွိေသး ဗ်ာ။

အင္း ... ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဒီကစရမယ္ ...

တစ္ရက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ အေဆာင္ဘက္ကို အလည္သြားၿပီးျပန္အလာ။ ညေနေစာင္းလို႕ ေတာ္ေတာ္လည္းေမွာင္ေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတယ္၊ သူကေနာက္ကေနထိုင္လိုက္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ မႏၱေလးက ၈၁ လမ္းအတိုင္းေမာင္းအလာ ၃၆ လမ္းေလာက္အေရာက္မွာေတာ့ အင္မတန္ကို ေခ်ာေမာလွပတဲ့ နတ္မိမယ္ေလးတစ္ပါးကို စေတြ႕လိုက္သူက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းပါ။ “ကိုတိုး .. ကိုတိုး ဟိုမွာဟိုမွာ ေဆာ္ေလးမိုက္တယ္ .. ဟ” ဟုေနာက္ကေန အလွန္႕တၾကားေအာ္လိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ .. ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ့္ကို လွတဲ့ ေကာင္မေလး၊ သူ႕ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးလွပါတယ္ဗ်ာ မ်က္ႏွာေလးကလည္း ၀င္း၊ ႏွာတံေလးကလည္း စင္း၊ အသားေလးကလည္း ေခ်ာ ဆိုကၠားအေနာက္မွာ ေပါင္ေပၚေစ်းျခင္းေလးတင္ၿပီး ထိုင္လိုက္လာပါတယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ အသက္ကေတာ့ ၂၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ဆိုကၠားအေရွ႕မွာေတာ့ အေနာက္ကေန လူမျမင္ရေပမယ့္ အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္လို႕ေတာ့ ထင္မိတယ္။ “ကိုတိုး ေနာက္ကေနအိမ္လိုက္ၾကည့္ရေအာင္” လို႕ေျပာတဲ့ အဆံုးမွာ ဆိုင္ကယ္လက္ကိုင္က သူထိုင္လိုက္လာတဲ့ ဆိုကၠားအေနာက္ကေန ဦးတည္ေနပါၿပီ။

ဒါနဲ႕ သူ႕ေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လိုက္လာၿပီး ခဏၾကာေတာ့ ထိုေရႊမင္းသမီးက စၿပီးၿပံဳးျပပါတယ္။ ေနာက္ကေကာင္ကေတာ့ “ဟ ဟ .. ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္ ဟိုမွာ ငါတို႕ကို ၿပံဳးျပတယ္ ကြ” .. လို႕အလန္႕တၾကား ေအာ္ပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ဒါဆိုရင္ေတာ့ အေျခအေနမဆိုးဘူးကြ .. မီးစိမ္းျပေနတယ္လို႕ဆိုရမွာေပါ့”။ ဒါနဲ႕ ဟိုေကာင္ကဘာအေတြးေတြေပါက္သြားလည္းေတာ့ မသိ .. ဘာစေျပာတယ္မ်ားမွတ္သလဲ ဗ်ာ ... “ေဟ့ေကာင္ ကိုတိုး မင္းမွာ ႀကိဳက္စရာ ေဆာ္ရွိတယ္ကြ” “ဒါေလးေတာ့ ငါ လိုက္မယ္ကြာ ... ဆိုင္ကယ္ကို မင္းမေမာင္းေတာ့နဲ႕ ငါပဲေမာင္းမယ္လို႕” ေျပာေျပာဆိုဆို ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “မင္းက ဘႀကီးေတာင္ မေသေသးဘူး ... အေမြလိုခ်င္ေနျပန္ၿပီ” ဆိုၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို ေဘးထိုးရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သူကဆိုင္ကယ္ကို ေရွ႕ကေမာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကေနာက္ကထိုင္လိုက္ရင္း အဲ့ဒီ ေရႊမင္းသမီး စီးလာတဲ့ ဆိုကၠားရဲ႕အေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေမာင္းလာေလရဲ႕ ဗ်ာ။ အဲ့ဒီေကာင္လည္း ေရႊမင္းသမီးကို ဆိုင္ကယ္အေရွ႕ကေမာင္းရင္း ဘာေတြသြားလုပ္ျပလည္းမသိ .. ေနာက္ေတာ့ ေရႊမင္းသမီးက လွ်ာထုပ္ျပလိုက္ မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္ နဲ႕ ဟုတ္ေနေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ေဟ့ေကာင္ မင္းကပ္ၿပီးေတာ့ စကားမေျပာလိုက္နဲ႕ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အေရွ႕မွာ သူ႕ဘြားေတာ္ႀကီးလားမသိဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ကြိဳင္တက္ေနလိမ့္အံုးမယ္” လို႕ေျပာေတာ့ “ေဟ့ေကာင္ ကိုတိုး ... ငါတို႕အၾကည္ဆုိက္ေနတဲ့ ကိစၥကို မင္းမနာလိုမျဖစ္စမ္းပါနဲ႕” လို႕ ေမာင္မင္းႀကီးသားကေနာက္လွည့္ေျပာပါေလရဲ႕ ဗ်ာ။ သူ႕စကားေၾကာင့္ လူကေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ေပါ့။

ေရႊမင္းသမီးကလည္း လွလည္းလွပါေပရဲ႕ဗ်ာ။ ျမင္သူတကာေငးေလာက္တယ္။ ေမာင္ကိုတိုးတစ္ေယာက္ “ေရႊမင္းသမီး” အျဖစ္တင္စားထားတာကေတာ့ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ထားျခင္းေၾကာင့္ပါ။ (မွန္တာေျပာ ခ်မ္းသာပါရေစ) ဟိုေကာင္နဲ႕ ေရႊမင္းသမီးတို႕ကေတာ့ ၾကည္ႏူးေနၾကပံုပဲဗ်ာ။ ေနာက္ကထိုင္လိုက္လာတဲ့ ေမာင္ကိုတိုး မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ဆိုင္ကယ္မီးေရာင္ေအာက္က ေရႊမင္းသမီးရဲ႕ အမူအရာေတြဟာ မင္းသမီးထက္ထက္မိုးဦးလား အမွတ္ရမိပါရဲ႕ ဗ်ာ။ မ်က္စျပစ္ျပလိုက္၊ မ်က္လံုးမွိတ္ျပလိုက္၊ ႏွာေခါင္းရွဳံျပလိုက္၊ ၿပံဳးျပလိုက္နဲ႕ အမူအရာေတြကစံုစနီဖာပါပဲ ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ ၂၉လမ္းေက်ာ္လို႕ မႏၱလာေဆးခန္းနားအေရာက္မွာ ဆိုကၠားရပ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆိုင္ကယ္လည္း ေဆးခန္းနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတေနရာမွာ ထိုးရပ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အထင္ကေတာ့ သူ႕အေမလား ဘာလားေတာ့ မသိ ထိုအမ်ဳိးသမီးႀကီးေနမေကာင္းျဖစ္လို႕ေဆးခန္းလာတာလား ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဆိုကၠားအေနာက္ကစဆင္းတဲ့ ထိုေရႊမင္းသမီးကို ျမင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားၿပိဳင္တူေအာ္လိုက္တာက “ဟာ ဟာ .. ဗုိက္ႀကီးသယ္ႀကီး” ဆိုတာပါပဲဗ်ာ။ ဟုတ္ပါတယ္ မွားစရာမရွိပါ ဗိုက္ႀကီးသယ္မွ ဗုိက္ႀကီးသယ္ပါ ဗ်ာ။ ဗိုက္ႀကီးခါစလားေတာ့ မသိ။ “ပူ”တာလား “စူ”တာလားေတာ့ မသိ ဗိုက္ကေတာ့ ပူတာမွ ေတာ္ေတာ္လည္းၾကြတက္ေနၿပီ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာရယ္မွန္းမသိေတာ့ ရီလိုက္တာက အူတက္မတတ္ပဲဗ်ာ။ ေဘးကလူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ဒီေကာင္ဘာမ်ား ျဖစ္သြားတာလည္း ေပါ့။ ဟိုသူငယ္ခ်င္း ေမာင္မင္းႀကီးသားရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ရာေတြခ်ည္းပါပဲ ဗ်ာ။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပဲ “ေဟ့ေကာင္ ကိုတိုး လာသြားမယ္လို႕ ဆိုၿပီး” ေနာက္ေတာင္ ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး ... ထိုေနရာနားကထြက္ခြာခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။

ဒီအျဖစ္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား ရယ္စရာတစ္ခုအေနနဲ႕ ျပန္ေျပာျပတတ္စၿမဲပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ “မင္းတို႕ကေတာ့ အ ပါကြာ .. ဗုိက္ႀကီးသယ္ မွန္းေတာင္ မရိတ္မိဘူးလား” လို႕ေမးၾကတိုင္း “ဘယ္သိမလဲ ... ဗ်ာ ... သူက ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ေစ်းျခင္းနဲ႕ကြယ္ထားလို႕” ဆိုၿပီး ျပန္ေျဖရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ကေတာ့ “သူ႕မွာ ပိုင္ရွင္လိုေနလို႕ ေနမွာပါကြာ ... တာ၀န္ယူလိုက္ပါ ကုသိုလ္ေတာင္ရေသး”လို႕ စၾကေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လည္း “မင္းတို႕ ကာေမသု မိစာၦစာရာကံေတာ့ ၾကြၿပီ” လို႕စၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ “ဗိုက္ႀကီးသယ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ကာေမသု မိစာၦစာရာကံလည္း မၾကြဘူး .. အဲ့ဒီေဆာ္ အေပါစားအရက္ေတြေသာက္ၿပီး ေရဖ်င္းစြဲေနတဲ့ ဗိုက္ကို လာျပတာ” လို႕ ဟာသေႏွာေျပာေတာ့ ရယ္ရတာ ပြက္ေလာညံေပါ့ ဗ်ာ။ (သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မႏၱေလးဘူတာရံုမွာ အလားတူအျဖစ္မ်ဳိးလို ပံုစံမ်ဳိးကိုႀကံဳခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္)

ဒါေပမယ့္ ထိုဗိုက္ပူမ ဘာေၾကာင့္ မူယာမာယာအိုက္တင္ေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ျပခဲ့သလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး ဗ်ာ။

ကိုတိုး

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား (၂)

မွတ္မွတ္ရရ . . . . . ၉တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကေပါ့ ဗ်ာ။ အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးက ညိဳေခ်ာေလး ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြကေတာ့ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ဗ်ာ ... မိန္းကေလးေတြ အိမ္ေရွ႕ျဖတ္တိုင္း ေပါက္ကရေလးဆယ္ထဲမွ တစ္ခုကိုေအာ္ရမွ ထမင္းစားမိန္မည့္သေဘာရွိေလးလားေတာ့ မသိ .. အဲ့ဒီ ေကာင္မေလး အိမ္ေရွ႕ေရာက္ရင္ေတာ့ “အခ်စ္ဆံုးေလး အသည္းေလး ပူတူးတူးေလး” ရဲ႕ေနာက္မွာ သူ႕နာမည္ကိုပါတဲြ ေအာ္ေလ့ရွိတယ္။
မႏၱေလးမွာကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း တစ္ခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ညေနဆိုရင္ မိသားစုလိုက္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ထိုင္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒါကေတာ့ မႏၱေလးရဲ႕ လူေနမွဳ႕ပံုစံလို႕ ေျပာလည္းရမွာပါ။ အဲ .. အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးရဲ႕ မိသားစု အထူးသျဖင့္ သူ႕အေဖ၊ သူ႕အေမ နဲ႕ ဦးေလး ေဒၚေဒၚေလးေတြပါ ညေနဆိုရင္ အိမ္ျပင္ထြက္ထိုင္တတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြက လူအုပ္ေတာင့္သလားမေမးနဲ႕ အသံလည္း ဘာေအာင္ သလဲလို႕ေတာ့ မေမးနဲ႕ေတာ့ ဗ်ာ .. သူတို႕အိမ္ကလူေတြေရွ႕လည္း အဲ့ဒီ အသည္းေလးတို႕ ဘာေလးတို႕ ဆိုၿပီး ေကာင္းမေလးနာမည္နဲ႕ပါ တြဲေအာ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ျဖတ္လာတိုင္း အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးအေဖကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုတ္ၿပီး ေဒါသမီးေတြဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ေပါ့။

တစ္ရက္မွာ . . . . .

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ထဲက တစ္ေယာက္ .. အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးအိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ စက္ဘီးကို မတ္တပ္ရပ္ နင္းတုန္း ခ်ိန္းေခ်ာ္သြားရာ စက္ဘီးေဘာင္နဲ႕ သူ႕( )နဲ႕ ရုိက္ၿပီး ၀ုန္း ကနဲ လဲက်ၿပီး က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ျဖစ္ျခင္းေတာ့ ဘာရယ္လို႕မသိၾကေပမယ့္ ေနာက္လွည္႕ၾကည့္မွ
အဲ့ဒီေကာင္ လမ္းမေပၚမွာ သူ႕ဟာသူကိုင္ၿပီး လူးလွိမ့္ေနေလရဲ႕ ဗ်ာ။ အဲ့ဒီေကာင္မေလး အေဖက ေျပးလာၿပီး တတြတ္တြတ္နဲ႕ ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိ။ ေနာက္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ပါ အံုလာၿပီး သူ႕ကိုျပဳစုေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြကေတာ့ တကယ့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသသူမ်ားလားေတာ့ မသိ .. ခပ္ေ၀းေ၀း လမ္းေဒါင့္ တစ္ေနရာမွ ရပ္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္ ဗ်ာ။ လူေတြက သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ ႏွာႏွပ္ယူေနရပံုရတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ သူ႕ဟာသူကိုင္ၿပီး ကြတကြတနဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲၿပီး စက္ဘီးကိုတြန္းၿပီး ေလွ်ာက္လာပါေတာ့တယ္။ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ဖုန္ေပါတဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕လမ္းမေပၚလူးထားလို႕လားေတာ့မသိ ေပပြေနေလရဲ႕ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နားေရာက္ေတာ့လည္း ၀ိုင္းေမးၾကေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲၿပီး စကားမေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ သူ႕ေ၀ဒနာက ေတာ္ေတာ့္ကို ေၾကမြတဲ့အထိ ခံစားေနရပံုပဲ ဗ်ာ။ (မွတ္ခ်က္။ ။ အဲ့ဒီ ေ၀ဒနာ ဘယ္ေလာက္ထိျပင္းသလဲဆိုတာကို ခံစားဖူးတဲ့ ေယာကၤ်ားေလးမ်ား သာသိပါလိမ့္မယ္။) ေတာ္ေတာ္ေလး .. ၾကာမွ “ေဟ့ေကာင္ မင္းကို ဟို .. အန္ကယ္ႀကီး ဘာေတြလာေအာ္ေနတာလည္းလို႕ေမးေတာ့” သူငယ္ခ်င္း ေျဖလိုက္တာက “မွတ္ၿပီလားကြ .. မွတ္ၿပီလားကြ .. ေအာ္ခ်င္အံုးကြ ငါ့သမီးနာမည္” လို႕ျဖစ္ပါေတာ့တယ္ ဗ်ာ။

ကိုတိုး

“ရွင္သန္ျခင္း”

“ရွင္သန္ျခင္း”

ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြက
လူကို ေသေစေလာက္တယ္
အရင္လို ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ႕ေတြက
ဘာရယ္မွန္းမသိေတာ့
စိတ္တိုင္းမက်တာက
ဘ၀ရဲ႕ ခါးသီးမွဳ႕ေတြပါ
အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာကိုေတာ့
လက္လႊတ္ အရူးေပးခဲ့ရင္း
“ရွင္သန္ျခင္း” ဆိုတဲ့
ေ၀ါဟာရ တစ္ခုကို
ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ႕ေတြနဲ႕
ခံစားပါရေစ . . .

ယေန႕ကိုတိုး

ဒီေန႕ Honour Certificate တစ္ခု ရခဲ့ပါသည္။ ထို Certificate ကေတာ့ Signification Contribution အတြက္ Appreciation Certificate တစ္ခုျဖစ္ၿပီး Web Designer/Web Developer Award အတြက္ရခဲ့ျခင္းပါ။

ဒီပံုကေတာ့ “အန္ကယ္” တို႕ “ဦးေလး” တို႕ “ဦး” တို႕ မၾကာမၾကာ အေခၚခံရေသာ “ကိုတိုး” ဆိုတဲ့လူပါ ဗ်ာ။

ကိုတိုး

My Photo Gallery 7

အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ကား လည္ပင္းညစ္တတ္ၾကသည္။

Title: Best Friends

My Photo Gallery 6

တေခါင္းလံုးစြတ္စြတ္ျဖဴေနတဲ့ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးမ်ားကို ေတြ႕ရခဲ၏။ ဒါကိုအမိအရ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ျခင္းပါ။

ဆံႏြယ္ေတြ ေဖြးေဖြးျဖဴတဲ့အထိ ခ်စ္ၾကသူမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား (၁)

“အမာ .. ေရ .. အမာ ..” “အမာ .. မအမာ” ဟုအသံေသးအသံေၾကာင္မ်ားျဖင့္ ေအာ္သံမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႕က်ဴရွင္မွ ညမိုးခ်ဳပ္ျပန္လာၾကတိုင္းျဖစ္ေလသည္။ ထို “အမာ” ဆိုတဲ့ နာမည္ပိုင္ရွင္ကား တစ္ျခားမဟုတ္ လူထုေဒၚအမာ ပင္ျဖစ္ေပသည္။ ဟုတ္ပါတယ္ ... ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ကား အသက္ ၁၅ ႏွစ္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မ်ား၊ စက္ဘီး ကိုယ္စီျဖင့္ အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ထင္သည္။ က်ဴရွင္မွ ညမိုးခ်ဳပ္ျပန္လာတိုင္း ၈၄ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွ အသိမိတ္ေဆြနာမည္မ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းနာမည္မ်ား၊ ႏွင့္ အျခားျခားေသာဆိုင္းဘုတ္မ်ားကို ေနာက္ေျပာင္ေအာ္ဟစ္ၾကသည္က ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ခဲ့ပါ။

“ေဟ့ အသည္းေလး မ(....) ကို ဒီေန႕အိမ္ျပန္ေနာက္ၾကမယ္ေဟ့” ဟု ေကာင္မေလးေတြအိမ္ေရွ႕နားအေရာက္တြင္ ေအာ္ဟစ္ၾကျခင္း၊ “ဗ်ဳိ႕ ဦး(....) ေယာက္ခမႀကီး ကာရာအိုေကဆိုင္မွာေတြ႕တယ္ေနာ္” လို႕ ထိုသို႕တဖန္ေအာ္ၾကျခင္းကား ေက်ာင္းမွ ေကာင္မေလးမ်ားရဲ႕ အေဖနာမည္းမ်ားပင္၊ အတန္းေဖာ္ ေကာင္မေလးမ်ားရဲ႕ အေဖ အေမ နာမည္မ်ားသိလို႕ကေတာ့ ထိုအိမ္ေရွ႕ကို ျဖတ္တိုင္း ေအာ္ၾကမည္မွာ ဧကန္။ လူထုေဒၚအမာဆိုသည့္ အဖြားႀကီးေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မေနရ၊ သူ႕နာမည္ကို ပင္ စစေနာက္ေနာက္ေအာ္ခဲ့ၾကတာသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ဆိုၾကတဲ႕သူက ဆို၊ ေအာ္တဲ့လူက ေအာ္။ ဒါကေတာ့ ေပ်ာ္စရာ။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္ေတာ့ လူ၀ႀကီးတစ္ေကာင္ပါသည္။ အဲ့ဒီေကာင္ႀကီးက ဂ်ပန္ဆူမို နပန္းသမားလား ေအာင့္ေမ့ရတယ္။ ၀ တာကေတာ့ ကမ္းကုန္ေနသည္။ အသံကလည္း ေအာင္မွေအာင္၊ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ရဲ႕ ပင္တိုင္ ေရွ႕ေဆာင္။ သူေအာ္တိုင္း ေနာက္မွ လိုက္ေအာ္သူကေအာ္ ရယ္တဲ့လူက ရယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဆရာဦးမ်ဳိးညႊန္႕က်ဴရွင္ေရွ႕အေရာက္တြင္ေပတည္း။ ဆရာဦးမ်ဳိးညႊန္႕ဆိုသည္ကား မႏၱေလးမွ နာမည္ေက်ာ္ က်ဴရွင္ဆရာတစ္ဦး။ ဖက္တီးကေတာ့ အေရွ႕ဆံုးမွ တိုင္ လိုက္သည္ကား “မ်ဳိးညႊန္႕ ႏွာေခါင္း” .. အဲဒါကို ေနာက္မွကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြက လိုက္၍ “ေပ တစ္ေသာင္း” ဟုေအာ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေအာ္တဲ့ အသံအဆံုးမွာေတာ့ ဆရာဦးမ်ဳိးညႊန္႕ က်ဴရွင္မွ စာသင္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ တ၀ါး၀ါးတဟားဟား နဲ႕ရယ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။
ဟုတ္လည္း ဟုတ္ရွာပါသည္ ဆရာႀကီးႏွာေခါင္းခမ်ာ အိႏၵိယလူမ်ဳိးေတြၾကား ပိုမိုထူးျခားစြာ ရွည္ေနပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ညီေလးမ်ားက သူ႕က်ဴရွင္တက္ၾကသျဖင့္ ဆရာနဲ႕ စကားေျပာေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါတေလၾကေတာ့ ၈၄ လမ္းမွေပၚက စတိုးဆိုင္ေတြကို၀င္ၿပီး အဲ့ဒီ သူငယ္ခ်င္းလူ၀ႀကီးကို လက္ညိွးထိုးရင္း “အမေရ သူ႕အရြယ္အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ရွိလားလို႕” ၀င္ေမးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ရွိေသးတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ “မရွိပါဘူး ေမာင္ေလးတို႕ ရယ္”လို႕ ေျဖၾကေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕ အေရာင္းစာေရးမမ်ားကေတာ့ “ဟင့္အင္း ... မင္းတို႕လို ဆိုဒ္ေသးေသးေလးေတြ အတြက္ေတာ့ ရွိတယ္” လို႕ အထင္အျမင္ေသးတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ပါတြဲၿပီး
ျပန္ရြဲ႕ေျပာခဲ့ၾကပါေသးတယ္ ဗ်ာ။

ဘာရယ္မွေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ လူငယ္တို႕ဘာသာဘာ၀ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေဟးလား၀ါးလား ေအာ္ၾကျခင္းမ်ားကို ျပန္ေျပာင္းသတိတရျဖင့္ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကပါေစ

ကိုတိုး

တစ္ခါသံုး အခ်စ္

တစ္ခါသံုး အခ်စ္

ထားခဲ့ပါ အခ်စ္ရယ္
မင္းဘ၀ သူနဲ႕ေပ်ာ္
မေပ်ာ္ေသာ အၿပံဳးေတြနဲ႕
ဘ၀ကို ေရွ႕ဆက္ရင္း
ရွင္သန္ေနတဲ့
ႏွလံုးသားတစ္ခုကို
ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးရက္မ်ားတိုင္
ေလရွဴဖို႕သာ သံုးပါ့မယ္

ကိုတိုး

“မဟိုဒင္း”

“မဟိုဒင္း”

အၿပံဳးမ်ားနဲ႕
အေဖာ္ကြဲ အရွဳံးသမား မို႕
ပစ္ခြာသြားတဲ့
ခ်စ္ရတဲ့ “မမ” ကို
အသစ္ရွာမထားတဲ့ ေမတၱာနဲ႕
နာမ္စားသံုး ေခၚလိုက္တယ္
“မဟိုဒင္း” တဲ့ေလး

ကိုတိုး

ရွင္းျပဖို႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္ (၄)

ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေလးျဖစ္ေပမယ့္ ရုိင္းတယ္ထင္ရင္ ခြင့္လြတ္ၾကပါ။

“ဟို .. စာအုပ္ဗ်ာ ..... ဟို .. ပံုေတြ .. ဟို .. စာေတြပါတဲ့ စာအုပ္ေတြ .......... ဟုိ .. ပံုေတြ၊ ဟို .. စာေတြ ဆိုတာ .. ဟိုဟာ .. ေတြဗ်ာ၊ ဟိုဒင္း ပံုေတြနဲ႕ ဟိုဒင္းစာေတြဗ်ာ” အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားဘ၀က စိတ္၀င္တစားဖတ္ၾက၊ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႕ တစ္ရက္က်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ထိုစာအုပ္ေတြကို အတန္းထဲယူလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း “မျမင္ဖူး မူးျမစ္ထင္” တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး ဆရာမ စာသင္ေနခိုက္ ခိုးၾကည့္၊ ခိုးဖတ္ၾကတယ္။ အတန္းထဲမွာေတာ့ စာသင္ေနတုန္း တအားေခါင္းငံုေနသူေတြကိုၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ဘာမွမမွတ္နဲ႕ ဟိုစာအုပ္ေတြကို ေခါင္းငံုဖတ္ေနၿပီလို႕သာ မွတ္လိုက္ေပေတာ့။

ဒီလိုနဲ႕တစ္ေန႕မွာ ဆရာမ နဲ႕ ပက္ပင္းတိုးပါေလေရာ။ ဆရာမက အပ်ဳိႀကီးမမ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အရမ္းကို အူတူတူႏိုင္လွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ခိုးဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပက္ပင္းတိုးတာ။ ဒါနဲ႕ ဆရာမက “ငါ ဒါမ်ဳိးလံုး၀မႀကိဳက္ဖူး၊ ဒါ ေက်ာင္းသားအလုပ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းကလည္း ဒါမ်ိဳးကို လံုး၀လက္မခံဘူး” လို႕အသံမာမာနဲ႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာမက ဆက္၍ “ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ မင္းအေမကို ေခၚလာခဲ့ .. ဒီကိစၥကို မင္းအေမကို တိုင္ရမယ္” လို႕ေျပာပါေလေရာ။ ထိုစာအုပ္ေတြကိုေတာ့ ဆရာမက သိမ္းသြားပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕

ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထုိးၿပီး ေတာ္ေတာ္အၾကာတြင္ အခန္းေပါက္၌ ထိုသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ လူ၀ႀကီးတစ္ေယာက္ လာရပ္ၿပီး “မဂၤလာပါ ဆရာမ ... ဆရာမ ဘာကိစၥမ်ား ရွိလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚခိုင္းလိုက္တာပါလည္း ဆရာမ” “ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ .... ရဲ႕အေဖပါ ဆရာမ” လို႕ လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္တဲ့ အသံႏွင့္တကြ ဆရာမမွာ အပ်ဳိႀကီးမမတို႕ ပီပီ ရွက္ေသြးဖ်န္းလိုက္ပံုမ်ား မ်က္ႏွာကို နီရဲသြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမမွာ အသံတုန္တုန္နဲ႕ “ဟို .. ဟို .. ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး၊ ကေလးကို ႀကိဳးစားဖို႕နဲ႕ ဒီထက္ပိုႀကိဳးစားရင္ အဆင့္ေတြ ပိုတက္လာမွာလုိ႕ .. ေျပာခ်င္တာပါ” လို႕ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းအေဖကပဲ “ဟုတ္ကဲ့ .. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ
.. ကၽြန္ေတာ့္သားကို ဒီထက္ပိုၿပီးႀကိဳးစားေအာင္ .. ေျပာပါ့မယ္ .. ကၽြန္ေတာ့္ကို သြားခြင့္ျပဳပါအုံး” ဆိုၿပီး ျပန္သြားပါေလေတာ့တယ္။ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးေနၾကတယ္။

ဆရာမခမ်ာ .. မ်က္ႏွာနီေနၿပီး အရမ္းရွက္ေနပံုရပါတယ္ .. ေခါင္းႀကီးငံုၿပီး ဟုိလုပ္ဒီလုပ္နဲ႕ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ ငါးမိနစ္ေလာက္မွာေတာ့ ဘာျဖစ္သြားလည္းမသိ .. သူငယ္ခ်င္းကို ေခၚၿပီး .. ၾကိမ္လံုးနဲ႕ တီးပါေတာ့တယ္။ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕ တီးတယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ .. အတန္းေဖာ္မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ေၾကာင္စီစီနဲ႕ အံ့အားသင့္စြာ ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။ ခံုခ်င္းကပ္လွ်က္ အတန္းေဖာ္ မိန္းကေလးႏွစ္ဦးကေတာ့ “ေဟ့ .. ဆရာမဘာျဖစ္သြားတာလဲ” လို႕တိုးတိုးေလး လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ဒါကိုအေျဖရခက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစား ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက ဒီလို ေျဖေပးလိုက္ပါတယ္

“ရွင္းျပဖို႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္”

ကိုတိုး

မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုသူငယ္ခ်င္းေျပာျပခ်က္အရ သူလည္းသူ႕အေမကို ထိုကိစၥမေျပာရဲ၍ သူ႕အေဖအား ေက်ာင္းကေခၚခုိင္းေၾကာင္း၊ ဘာကိစၥနဲ႕ ေခၚခိုင္းသည္ကို မေျပာခဲ့ေၾကာင္း။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမ အပ်ဳိႀကီး .. ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္သြားသလဲ ဆိုတာကိုေရာ .... အင္း .. ဒါလည္း “ရွင္းျပဖို႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္” လို႕ ထင္တာပါပဲ။

“လူေျပးေပါ့ကြာ”

ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာျဖစ္ေသာ လူအမ်ားစုမွာ ကိုယ့္ထက္အသက္အရြယ္မ်ားစြာႀကီးေသာ လူႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ လူႀကီးဆိုတဲ့ အတိုင္း သူတို႕အေတြ႕အႀကံဳေတြအေၾကာင္းေတြနဲ႕ ဗဟုသုတမ်ဳိးစံုကို အမ်ားဆံုးေျပာျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပညာရတာေပါ့။ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္၊ ကမၻာေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ Biography အေၾကာင္းမ်ားကို အမ်ားဆံုးေျပာျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားစျမည္လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ Wikipedia မွာေန႕စဥ္ နာမည္ေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို အၿမဲဖတ္ ျဖစ္တယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ကိုေပၚဦးသစ္ေရးထားတဲ့ အဆိုေတာ္ ကိုေလးျဖဴအေၾကာင္း ကိုဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုေလးျဖဴ ရဲ႕ ဘ၀၊ သူ႕ရဲ႕ ဘ၀ကို Struggle လုပ္လာရတဲ့ အေၾကာင္း ႏွင့္ သူ႕ရဲ႕ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားဘ၀ ကို ဖတ္ရင္း သေဘာလည္းက်မိတယ္၊ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေရာက္ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ ခံစားမွဳ႕ေတြကို ဖတ္ရေတာ့လည္း စာနာမိပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ထိုဆရာႀကီးနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ “ဆရာ .. မေန႕တုန္းက ဖတ္လိုက္တဲ့ ေလးျဖဴ ဘ၀အေၾကာင္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္” လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကစၿပီး စကားစျမည္ လုပ္လိုက္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးက “ဒါနဲ႕ ေလးျဖဴဆိုတာ ဘယ္သူလဲကြ .. ေၾသာ္ .. ေလးျဖဴ ဆိုေတာ့ လူေျပးေပါ့ကြာ” လို႕ေျပာလိုက္တဲ့ စကားအဆံုးမွာ ဘ၀ကို Struggle လုပ္လာတဲ့ ကိုေလးျဖဴရဲ႕အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ့္ခမ်ာ ေျပာရမွာ တြန္႕သြားမိပါေတာ့တယ္ ဗ်ာ။

ကိုတိုး

“မေနာက္ပါနဲ႕ ဒါယကာႀကီး”

ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးတရုတ္တန္းရပ္ကြက္မွာ ေနစဥ္တုန္းက ႏွစ္စဥ္ ဘုရားပြဲလုပ္တိုင္း ႀကံဳေတြ႕ခဲ့တဲ့ ဟာသေလးကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

မႏၱေလးၿမဳိ႕တြင္ “တရုတ္တန္း” ဆိုသည္ကား ၂၆ လမ္း မွ ၃၁ လမ္းၾကား၊ ၇၉ လမ္း ႏွင့္ လမ္း ၈၀ ၾကားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ဘုရားပြဲကိုေတာ့ တရုတ္တန္း ႏွင့္ ယြန္းတန္း ဓမၼာရံု ဘုရားပြဲ ရယ္လို႕ ေခၚေ၀ၚၾကတယ္။ ဘုရားပြဲကိုေတာ့ တရုတ္တန္းလူငယ္ (သို႕မဟုတ္) တရုတ္တန္းဗုဒၶေ၀ယာ၀စၥလူငယ္ အဖြဲ႕က ဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္ပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ တရုတ္တန္းလူငယ္ ဟုသာေခၚေသာ ထိုအဖြဲ႕တြင္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အဖိုးႀကီးမ်ားလည္း ပါ၀င္ပါေၾကာင္း။)

ဘုရားပြဲလုပ္လို႕ ေငြပေဒသာပင္မ်ားကို မဲေဖာက္တိုင္း မဲလိပ္ၿဖီၿပီး ေအာ္လိုက္ပံုက “နံပါတ္မွာ တစ္ .. ငါး .. သံုး” “တစ္ရာငါးဆယ့္သံုး” .. “ေမာင္ကိုတိုး မဟုိဒင္း.. သားဘယ္သူ သမီးဘယ္၀ါ .. မိသားစု ေကာင္းမွဳ႕ အလွဴေတာ္ေငြ ၁၀၀၀၀ က်ပ္တန္ ေငြပေဒသာပင္ပါ ဘုရား” အစရွိသည္ျဖင့္ ဘုရားပြဲဦးေဆာင္ေသာ လူႀကီးမ်ားက ဘုန္းႀကီးမ်ား ႏိွဳက္လိုက္ေသာ မဲလိပ္မ်ားကို ဖြင့္ၿပီး Microphone နဲ႕ေအာ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ သံယာေတာ္ အပါး ၅၀၀ ေက်ာ္ကို ဆြမ္းေလာင္း မဲေဖာက္ၿပီး လွဴေလ့ရွိပါတယ္။ ေအာင္ဘာေလကေတာ့ နံပါတ္ ၁၊ ၂၊ ၃ ကို အဓိကထားၿပီး နံပါတ္ ၃၀ ေလာက္ထိ ဆုမဲႀကီးမ်ားကို ထည့္သြင္းေပးထားပါတယ္။ က်န္မဲမ်ားကေတာ့ ရပ္ကြက္မွရပ္မိရပ္ဖမ်ားလွဴဒါန္းေသာ ေငြပေဒသာပင္မ်ားသာ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလေတာ့ တရုတ္တန္းလူငယ္ေတြက လူငယ္ေတြပီပီ စစနာက္ေနာက္ နဲ႕ ေအာ္လိုက္ပံုက “နံပါတ္မွာ တစ္” ဆိုၿပီး အသံၿပဲႀကီးနဲ႕ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္လုိက္ၿပီး နည္းနည္းေလးရပ္ထားပါတယ္။ ထိုသို႕ေသာအခါမ်ဳိး၌ မဲႏွဳိက္ေသာ ဘုန္းဘုန္းႀကီးမွာ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးျဖစ္သြားၿပီး ဘုန္းႀကီးအထင္မွာေတာ့ “ေအာင္ဘာေလဆု ေပါက္ၿပီ” ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေအာ္တဲ့လူက ဆက္လက္၍ “ေလး .. သံုး” “တစ္ရာေလးဆယ့္သံုး” ဆိုေတာ့ ဘုန္းဘုန္းခမ်ာ ေအာင္ဘာေလ မဟုတ္မွန္းသိေတာ့ သိပ္မၿပံဳးႏိုင္ရွာေတာ့ေပ။ တစ္ခါတုန္းက ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး မဲႏိွဳက္တုန္း ေအာ္တဲ့လူက ထုိသို႕ စစေနာက္ေနာက္ေအာ္လိုက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက “မေနာက္ပါနဲ႕ ဒါယကာႀကီး” လို႕ ခပ္တည္တည္ႀကီးနဲ႕ ေျပာသြားပါေလေတာ့တယ္။

ကိုတိုး

ဦး၊ ဦးေလး၊ အန္ကယ္ ႏွင့္ သမီးမ်ား

ၾကည့္ေလဗ်ာ “ဦး” တို႕ “ဦးေလး” တို႕ ေခၚတဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အသက္ကကၽြန္ေတာ္နဲ႕မတိမ္းမယိမ္း ၂၀ ေက်ာ္ ၂၅ ၀န္းက်င္ ကၽြန္ေတာ္က ၂၈။ ေခၚစမ္းပါဗ်ာ “ကိုကို” တို႕ “အကို” တို႕ “ကိုႀကီး” တို႕။ ကေလးစိတ္မေပ်ာက္ေသးဘူးေျပာေျပာ၊ လူႀကီးစိတ္မဆန္ဘူးေျပာေျပာ ထိုသို႕အေခၚခံရပါက ေဒါသသည္ နဘံမိုးယံသို႕ တက္သြားေလေတာ့သည္။ ထိုသို႕အေခၚခံရတိုင္း ေခါင္းေမြးျဖဴေနၿပီလား သို႕တည္းမဟုတ္ အေရတြန္႕ေနလို႕လားလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ထဲလွည့္ပတ္ၾကည့္တဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္။ ထိုသို႕ ျဖဴျခင္း၊ တြန္႕ျခင္းဆိုတာရယ္မရွိ။ တစ္ခါကဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ရဲ႕ ၆ ႏွစ္ေလာက္သာငယ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခၚပံုက “ဦးေလး” .. ေနာက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ ဟာေလးက်ျပန္ေတာ့ “ဦး” .. သူတို႕ကိုယ္သူတို႕က်ေတာ့ “သမီး” “သမီးကေလ” စသည္ျဖင့္ ငယ္မူျပန္ပါေလေရာ။ ဟိုးတစ္ခါ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း ကိုယ့္ထက္ ၁ ႏွစ္ေတာင္ႀကီးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေခၚလုိက္ပံုက “အန္ကယ္” တဲ့ဗ်ာ။ ထိုသို႕ အန္ကယ္ အေခၚခံရစဥ္အခ်ိန္ခါက မုတ္ဆိတ္ေမြး ႏွဳတ္ခမ္းေမြး ဗရဗ်စ္နဲ႕ ကုလားဒိန္ရုပ္ေပါက္ေနလို႕မ်ားလား။ ထိုသို႕လည္း မဆိုႏိုင္ေသးပါ။ ထိုသူမကေတာ့ လြန္လြန္းေလၿပီ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ New Year ၁ ရက္ေန႕က ေက်ာင္းနားပတ္ၿပီး ေအးခ်မ္းလွတဲ့ သစ္ပင္ေတြၾကား လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ ဘုရားစာရြတ္ေနမိတယ္။ လူလည္း စိတ္ေအးခ်မ္းတာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ထိုေအးခ်မ္းမွဳ႕ကား အခန္းျပန္လာေတာ့ ပ်က္ျပယ္ေလၿပီ။ အခန္းနားက ေကာင္မေလးက “ဦး” “ဦးဆီမွာ အိမ္ရွင္ရဲ႕ဖုန္း နံပါတ္မ်ား ရွိလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေနာက္မွာေတာ့ ေဒါသကဘယ္ကထြက္လာလဲေတာ့ မသိ။ မနည္းဆြဲထားရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ေပးၿပီး အခန္းျပန္ခဲ့တယ္။ ထိုသို႕ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းတစ္ခ်ဳိ႕က “ကိုတိုးရာ ထားလိုက္စမ္းပါ သူတို႕ ဦးေခၚလည္း သမီးရဲ႕ ဦး တို႕ ဦးရဲ႕သမီး တို႕ ဘာတို႕ေပါ့” လို႕ဆိုၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ပ်က္မိတာကေတာ့ အမွန္ပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ထိုသို႕ဆိုျပန္တယ္ “ကိုတိုးက အတည္ေပါက္ႀကီး ေနလို႕ သူတို႕က ကိုတိုးကို ခင္ ခ်င္လို႕ စ တာတဲ့” မဟုတ္ေသးပါဘူး “ခင္ ခ်င္ရင္လည္း ထမင္းစား ဖိတ္ေပါ့ ဗ်ာ”။ မည္သူေတြဘယ္လိုပင္ဆိုပါေစ ထိုသို႕ေခၚေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို ၀ါးစားမတတ္စိမ္းစိမ္းႀကီးမ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီးစိုက္ၾကည့္တတ္တဲ့ လူက ကၽြန္ေတာ္ေပါ့ ဗ်ာ။

ကိုတိုး