ယဥ္ယဥ္ေလးရူးေနရၿပီ

ယဥ္ယဥ္ေလးရူးေနရၿပီ

ရိုးရိုးေလးနဲ႕
လွတဲ့ မင္းရယ္

မင္းလွမ္းခဲ့တဲ့
ေျခလွမ္းလွလွေလးရယ္

မင္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့
လမ္းေလးရယ္

မင္းေျပာခဲ့တဲ့
အသံေလးရယ္

မင္းအၿမဲ၀ယ္ခဲ့တဲ့
မုန္႕ဆိုင္ေလးရယ္

ဒီပံုရိပ္ေတြကို
ငါျပန္ျမင္ေယာင္မိရင္း
ယဥ္ယဥ္ေလးရူးေနရၿပီ

ကိုတိုး

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား (၉)

လြန္ေလၿပီးေသာႏွစ္အေတာ္ၾကာကေပါ့ ဗ်ာ ..

ေမာင္ကိုတိုးနဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ က်ဴရွင္သြားတုန္း လမ္းမွာ ေျပာမနာဆိုမနာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အိမ္တစ္အိမ္အေရွ႕မွာ အမွတ္မထင္ေတြ႕လိုက္တာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ .. “ေဟ့ေကာင္ .. မင္းေပ်ာက္ေနတာ အေတာ္ၾကာလွေပါ့” .. “မင္းဘာတက္ေနတာလဲ” .. “မင္းဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ ကြ” .. “မင္း ဟိုေဆာ္နဲ႕ကေရာ ဘယ္လိုတုန္း” တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း စီတန္းၿပီး ေမးခြန္းထုပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သူကေတာ့ အေ၀းသင္တက္ေနတယ္ဆိုတာနဲ႕ သူမိန္းမရသြားၿပီဆိုတာကို ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ အဲဒီအိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ရပ္ေနတဲ့ အန္တီႀကီးနဲ႕ အန္ကယ္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို သူ႕အေဖနဲ႕သူ႕အေမလို႕ထင္မိရင္း .. ပါးစပ္ေဆာ့တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကပဲ “ေနစမ္းပါဦးကြ .. မင္း မိန္းမက ဟို ေဆာ္ပဲလား .. ဒါက မင္းအိမ္လား .. ဟိုအန္တီနဲ႕ အန္ကယ္နဲ႕ကေရာ မင္းအေမနဲ႕မင္းအေဖလား.. ေနာင္ႀကံဳရင္ေတာ့ ထမင္းေလးဘာေလး ၀င္စားဦးမွ” လို႕ စစေနာက္ေနာက္ေျပာလိုက္တဲ့ အဆံုးမွာ သူက “မဟုတ္ဘူးကြ .. ဒါက ငါ့ေယာက္ခမအိမ္ .. ဟိုက ငါ့ေယာက္ခမေတြပါ” လို႕ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ထိုင္လိုက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက “ေဟ့ေကာင္ .. မင္းေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ .. ငါ့ေယာက္ခမ အိမ္လို႕ မေျပာရဘူး .. ငါ့မိန္းမ အေမြဆိုင္အိမ္လို႕ ေျပာရတယ္ကြ” လို႕ ပါးစပ္ထပ္ေဆာ့လိုက္တဲ့ စကားအဆံုးမွာ သူ႕ေယာက္ခမဆီက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္လွမ္းေျပာလိုက္တာကေတာ့ “မင္းနဲ႕ကြာ .. ဒီလို .. ေပါက္ကရေကာင္ေတြကို အေပါင္းအသင္းလုပ္ရတယ္လို႕ ” ဆိုတာပါပဲ ဗ်ာ ..

ဒါနဲ႕ပဲ သူငယ္ခ်င္းကို ႏွဳတ္ဆက္ရင္း ဆိုင္ကယ္ ဘက္မွန္ကေန ခပ္လွမ္းလွမ္းထိ ေနာက္ကို မလံုမလဲ ၾကည့္ခဲ့ရသူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ ဗ်ာ။

အင္း ဇာတ္ေတာ့ ရွဳပ္သား .. Equation ခ်ရင္ “ေယာက္ခမ အိမ္ = မိန္းမအေမြဆိုင္ အိမ္” ဆိုတာ ရွင္းေနသားနဲ႕

အားလံုးနားလည္ႏိုင္က်ပါေစ

ကိုတိုး

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား (၈)

ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ကတည္းက ရံုးက ထိုင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကို ျမန္မာဆိုင္ေခၚၿပီး ျမန္မာအစားအစာကို Promotion လုပ္ရတာ အေမာသားပါ ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ .. ထိုင္းေတြ ျမန္မာအစားအစာကို စားၿပီး ေပးခဲ့တဲ့ Comment ေတြကို ေျပာရင္လည္း ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းရာၾကမွာမို႕ မေျပာေတာ့ပါဘူးလို႕ စဥ္းစားေနရင္း ဒီစာကိုေရးလိုက္ရတာပဲ .. (ဟီး ..)

ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုဗ်

“မင္းတို႕ ျမန္မာအစားအစာက ဘယ္လိုလဲ” လို႕ေမးလာခဲ့ရင္ .. “လာခဲ့” လို႕ ေခၚတတ္တာက ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ေမာင္ကိုတိုးပါ။ “လာခဲ့” လို႕သာ ေခၚပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံကေတာ့ ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္ေပးေပါ့။ ဒါနဲ႕ အိမ္နားက ျမန္မာဆိုင္ေတြ ရံုးဆင္းခ်ိန္တိုင္း ေခၚသြားၿပီး ေကၽြးေမြးေလ့ရွိပါတယ္။ ျမန္မာအစားအစာကို ထိုင္းလူမ်ဳိးမ်ား မည္မွ်ႀကဳိက္သလဲလို႕ ေျပာရရင္ တစ္ခါဆို တစ္ခါပါပဲ ဗ်ာ။ ေနာက္ကို ဖိတ္ရင္လည္း “ရပါတယ္” ဆိုတာကို မၿပံဳးမရီ စကားလံုးစီကာ “ငါ ခ်ိန္းထားတာရွိလို႕” တို႕ “သြားစရာ ရွိလို႕” တို႕ဆိုၿပီး ေျပာတတ္တာက ထိုင္းလူမ်ဳိး သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ အခ်ဳိအခ်ဥ္အစပ္ေတြ အစားမ်ားတဲ့ ထိုင္းတို႕ရဲ႕ အေျပာကေတာ့ .. “ဆီမ်ားလို႕” တို႕ “အရသာေပါ့တယ္”တို႕ ဆိုတာ ေပါ့ဗ်ာ။

ဒါနဲ႕ တစ္ရက္မွာ .. ရံုးက ျမန္မာအစားအစာမစားဖူးေသးတဲ့ ထိုင္းေတြလည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားစားၾကည့္မယ္ ဆိုၿပီး လိုက္လာေလေရာ။ အဲဒီေန႕က ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ ရွိတာနဲ႕ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲကို မွာေပးလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႕ “ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ” ကို ဘာလဲလို႕ေမးေတာ့ ဘာသာျပန္အလြန္ေကာင္းလွတဲ့ ကိုတိုးကလည္း အတည္ေပါက္နဲ႕ “Golden Mountain Noodle” လို႕ လက္ဟန္ပါပါနဲ႕ ေတာင္ပံုရာပံု ပံုစံမ်ဳိး ေျပာထည့္လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္ေသာ ထိုင္းက ပ်ာႀကီးပ်ာယာနဲ႕ “ကိုတိုး ကိုတိုး ငါတို႕ နည္းနည္းပဲ စားမွာေနာ္ .. မင္းမွာလိုက္တဲ့ ေခါက္ဆြဲက “Golden Mountain Noodle” ဆိုေတာ့ အရမ္းမ်ားေနၿပီး ေစ်းမ်ား အရမ္းႀကီးေနမလားလို႕” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအေနာက္မွာ မၿပံဳးပဲ ၀ါးလံုးကြဲေအာင္ ရယ္တဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ ဗ်ာ။

(မွတ္ခ်က္။ ။ထိုသို႕လည္း မဟုတ္ရပါဘူး .. ျမန္မာဆိုင္က ဒန္ေပါက္ကို အသည္းစြဲျဖစ္သြားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားအသိမိတ္ေဆြ ရွိသလို .. ျမန္မာအစားအစာကို ႏွစ္သက္တဲ့ ထိုင္းလူမ်ဳိး အမ်ဳိးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ျမန္မာဆိုင္မွာ အစားမပ်က္တာ ေတြ႕ရစဲပါ ဗ်ာ။)

ကိုတိုး

ရမ္ခမ္ဟန္ ရဲ႕ လမ္းေဟာင္းေလး

ရမ္ခမ္ဟန္ ရဲ႕ လမ္းေဟာင္းေလး

ရင္ထဲကစကား
သူ႕နားမွာ မခါးရေအာင္
စာေလးေတြက ဆင့္ဆိုလို႕
ဖြင့္ဆိုတဲ့
ငါ့ရင္ခြင္ကို သူ မျမင္ရင္လည္း
ရမ္ခမ္ဟန္ ရဲ႕ လမ္းေဟာင္းေလးက
“သူ႕ကို သက္ေသေခၚပါ” တဲ့

ငါ့အသည္းေတြ
ကြဲေၾကပါေလၿပီ
ေလရူးေတြျမဴး
စိတ္ကူးေတြ လွဳိင္းၾကမ္းလို႕လူးတဲ့အလား
ထိုင္ကာေဆြး
ငိုင္ကာ ေငးေနရတဲ့ ငါ့အျဖစ္ကို
ရမ္ခမ္ဟန္ ရဲ႕ လမ္းေဟာင္းေလးက
“တစ္ေန႕ေတာ့ သူျပန္လာမွာပါ” တဲ့

ကိုတိုး

ဒါကေတာ့ ရမ္ခမ္ဟန္ အားကစားကြင္းထဲက ကၽြန္ေတာ္ သြားထိုင္ေနၾက ေက်ာက္တုန္းေလးေပၚမွာ အလြမ္းေတြပိုမိရင္း ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ခုပါ။