အားလံုးကို သတိရပါတယ္

“သတိရေနတယ္ ... သူငယ္ခ်င္းေရ .. တို႕မ်ား ငယ္ငယ္တုန္းက ရြာအ၀င္လမ္းဆီကေန လက္ခ်င္းယွက္ကာ ေျပးကာ လႊားကာ ေက်ာင္းတက္လာၾကတာေတြ .. ေမ့ႏိုင္ပါ့မလား .. မင္းတို႕ငါတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းကေလ .. ” ဘာရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး .. တြံေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းေလးကို နားေထာင္ရင္း ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အလုပ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြကို
သတိရေနမိတာ အမွန္ပါ။

လက္ဝဲမွ လက္ယာသို႕ - သာေက်ာ္ျဖဴ၊ ကိုတင္ကို (MCC)၊ ပါပါေလး၊ ကၽြန္ေတာ္ေပါ့ဗ်ာ၊ အန္တီႀကီး (မွတ္ခ်က္။ ။နာမည္အရင္းေမ့ေနသည္)၊ အိေလး၊ ၿဖဳိး၊ အိသန္႕၊ သန္႕ေရႊစင္ (MCC)၊ ဒါဒါ၊ ဂ်ဳဂ်ဴး၊ ေအးထြန္း (ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ရဲ႕ ကိုေလးျဖဴေပါ့)၊ ေအးမင္းထြန္း၊ ကိုဦး (ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ရဲ႕ အႏိုင္၊ ေအာင္သူ၊ မင္းေအာင္၊ တြံေတးသိန္းတန္၊ ဟသၤတထြန္းရင္ အစရွိတဲ့ .. ေတာႀကဳိက္သီခ်င္းမ်ားကို အပီဆိုတတ္သူ)၊ ကိုသန္႕ဇင္ ေခၚ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေမာင္သန္႕ဇင္ပါခင္ဗ်ာ။

ဒါကေတာ့ DCD ကေဘာ္ဒါေတြေပါ့။ လက္၀ဲမွ လက္ယာသို႕ - အဆိုေတာ္၊ ေမာ္ဒယ္၊ ကြန္ပ်ဳတာသင္တန္းဆရာ Blogger ေဇာ္မိုးေအာင္၊ ကၽြန္ေတာ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ရိုးသားလွတဲ့ ရွမ္းကေလး တင္ထြန္းေအာင္၊ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္ ဂ်ာႀကီးလည္းျဖစ္တဲ့ ကို၀င္းေဌးဦး၊ အၿမဲတမ္း အတည္ေပါက္နဲ႕ ဟာသေတြ လုပ္တတ္တဲ့ ကိုမင္း၊ ဒီစီဒီရဲ႕ လက္ရွိပင္တိုင္ Customer ေတြရစ္တာကို အၿမဲတမ္း သည္းခံေလ့ရွိတဲ့ ေက်ာ္၀င္းေဆြ (ခ) ေက်ာ္ႀကီး

မႏၱေလးက သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကို ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ အၿမဲသတိရေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေပါင္းသင္းခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစုဟာ တကယ့္ ညီရင္းအကို ေတြလိုပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တစ္ေယာက္အိမ္ တစ္ေယာက္ကို စားအိမ္ေသာက္အိမ္ လို႕ေတာင္ ေျပာရေလာက္တယ္။ “ကိုတိုး ထမင္းစားအံုးမလား” ဆိုတာကေတာ့ သူတို႕ေတြအိမ္သြားလည္ရင္အၿမဲၾကားရတဲ့ အသံပါ။ အစားဆိုရင္ ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းတတ္ပါဘူး။ ၀င္တီးတယ္။ ခ်ေပးသမွ် လည္း ကုန္ေအာင္တီးတယ္။ တစ္ခါတေလၾကေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေတြ အလည္ေရာက္ရင္းနဲ႕ “အန္တီေရ .. မနက္ျဖန္က်ေတာ့ ၾကက္သားမဆလာဟင္းေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႕ ၾကက္ဥေၾကာ္ ႏွစ္လံုးေၾကာ္ထားလိုက္ပါ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သရက္သီးဆီစိပ္ေလးပါ စီစဥ္ထားလိုက္ပါ .. ေက်ာင္းကျပန္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္လာစားလွည့္မယ္” ကိုယ္က စားခ်င္တာကို အတည္ေပါက္နဲ႕ေျပာလည္း သူတို႕က “ေအးေအး .. မနက္ျဖန္လာခဲ့လို႕” ေျပာၿပီး စားမည့္အရာေတြကို စီစဥ္ေပးထားတတ္ၾကပါတယ္။ ဟင္းခ်က္အရမ္းေကာင္းက်တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမလက္ရာနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေမေတြလက္ရာကို ဘယ္သူငယ္ခ်င္းမွ မစားခ်င္ဘူးလို႕ မျငင္းတတ္က်ပါဘူး။ ဘာသာျခားေတြ၊ လူမ်ဳိးျခားေတြနဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း သူတို႕အိမ္ေတြေရာက္တိုင္း စကားကို လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစံုျဖင့္ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္က မေရာက္ျဖစ္ရင္ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ မိဘေတြက ေမးတတ္ၾကရံုတင္မကဘူး .. လာပါလို႕လည္း ဖိတ္တတ္ၾကပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားလည္းေရာက္ေတာ့ အဲဒီေလာက္ ေဖၚေရြပ်ဴငွာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ မိသားစုေတြဟာ မရွိသေလာက္ ဆိုသလိုပါပဲ။ သူတို႕ရဲ႕ အလြန္႕အလြန္ဆိုတာက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ အားလံုးရွယ္လုပ္ၿပီး အားရပါးရ သြားစားတတ္တာေလာက္ပါပဲ။ ဒါမ်ဳိးေတြေရးျပလို႕ “ေမာင္ကိုတိုး တစ္ေယာက္ျဖင့္ စူစကာ ပုဏၰား လွဴတာအကုန္စား .. စားခ်င္ရွာလြန္းလို႕ Blog ေပၚထိ လာေရးရတယ္” လို႕ေျပာလည္း ေျပာစရာျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ မႏၱေလးမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ညီရင္းအကိုသဖြယ္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရင္းႏွီးမွဳ႕မ်ဳိးဟာ .. ႏိုင္ငံျခားဆိုတဲ့ ေနရာေတြမွာ မရေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းေလးတစ္ခု အေနနဲ႕ ေရးျပရျခင္းပါ။

လက္ဝဲမွ လက္ယာသို႕ - “အစဥ္အရမ္းမိတဲ့ ရွင္ဂြမ္းဂြိ” လို႕ ေျပာရေလာက္တဲ့ ေဘေဘး၊ မြန္မြန္၊ အၿမဲတမ္း တက်က္တက်က္ရန္ျဖစ္တတ္တဲ့ မနီလာ .. ေနာက္ကေတာ့ မင္းေလး မင္းႀကီး နတ္၀င္ေနတဲ့အလား လက္ညဳိးေလးေတြကိုယ္စီေထာင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ေက်ာ္ႀကီး နဲ႕ တင္ထြန္းေအာင္ တို႕ အညာေဒသရဲ႕ Parado ေပၚတြင္ (မိုးေလးေတြ မွဳိင္းညိဳ႕ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ .. မံုရြာနားက ရြာေလးေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး လွတယ္)

မံုရြာဖို၀င္ေတာင္ေရာက္ သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ႀကီး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္

ကိုတိုး